Sarah Churchill: verschil tussen versies

In 1703 bezweek haar zoon [[John Churchill (1686-1703)|John]] aan de [[pokken]]. Sarah was buiten zinnen van verdriet; ze rouwde zeer lang om de dood van haar zoon en werd daarbij steeds labieler en aanmatigender. Ze schreef samen met haar secretaris, de satiricus [[Arthur Maynwaring]], ten minste twee beledigende ballades waarin onder anderen Abigail Hill ‘a bitch with a broom’ en ‘a dirty chamber-maid’ werd genoemd en de koningin zich door deze ongeletterde keukenmeid liet manipuleren. De definitieve breuk tussen Sarah en Anna kwam op 18 augustus 1708, tijdens een dankmis voor de [[Slag bij Oudenaarde]] in [[St Paul's Cathedral (Londen)|St Paul's Cathedral]]. Anna weigerde de zware juwelen te dragen die Sarah voor haar had klaargelegd; tijdens het betreden van de kerk zei Sarah tegen de koningin dat ze haar mond moest houden.<ref>James Anderson Winn (2014), ''Queen Anne. Patroness of Arts.'' Oxford: Oxford University Press, blz. 480. ISBN 978-0-19-937219-5</ref> Anna was hierdoor zwaardiep beledigd. Zij begon hierop toenemend leden van de [[Tory Party]] te benoemen, waaraan Sarah een hekel had.

De koningin stierf in [[1714]], waarna de banden tussen de Churchills en het hof werden hersteld. John Churchill overleed acht jaar later, toen het landhuis - [[Blenheim Palace]] - dat hij voor zichzelf en zijn vrouw liet bouwen nog onvoltooid was: Sarah moest de resterende bouw overzien, waarbij ze vaak in conflict kwam met architect [[John Vanbrugh]]. Sarahs briefwisseling met koningin Anna biedt een uitgebreid, zij het door haar zienswijze gekleurd, inzicht in de politieke en culturele wereld van haar tijd en in hun persoonljkepersoonlijke relatie. Weliswaar heeft zij wellicht een aanzienlijk aantal brieven verbrand. Zij liet zich eens ontvallen dat het enige wat haar belette het parlement te domineren, het feit was dat ze een vrouw was. Maynwaring prees de strakke helderheid van haar schrijfstijl en het intellect waarmee ze haar gedachten formuleerde. Dat neemt niet weg dat zij in het enigszins verbitterde relaas van haar verhouding met koningin Anna, dat ze op latere leeftijd schreef, een veeleer negatief beeld van haar gewezen vriendin schetste.