Vermiljoen: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Correctie |
Spelfout gecorrigeerd Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele app Bewerking via Android-app |
||
Regel 5:
Het pigment heeft een felrode kleur. Het is sterk dekkend. De kleurkracht is groot. Het is op zich goed [[lichtecht]]. Onder invloed van een combinatie van licht en [[waterstofsulfide]] kan het echter snel verdonkeren. Het is wegens de kwikcomponent giftig, hoewel het kwik in verbinding met zwavel niet snel door het lichaam opgenomen wordt.
De naam vermiljoen komt uit het [[Latijn]] ''vermiculus'', wat "kleine worm" betekent. Deze naam komt voort uit een verwarring met [[kermes (kleurstof)|kermes]], een ander rood pigment dat uit kleine insecten ([[schildluizen]]) gemaakt wordt en waarvan het kleurende bestanddeel [[karmijnzuur]] of [[kermeszuur]] is. Het normale Latijnse woord voor vermiljoen was ''minium''. Het eerst werd vermiljoen beschreven door de Griek [[Theophrastus]] in 315 voor Chr. Hij gebruikte daarbij het woord κιννάβαρι, ''
Vermiljoen werd al in China toegepast in het tweede millennium v. Chr. Bijna even oud zijn toepassingen in [[Assyrië]] en [[Oude Egypte|Egypte]]. Bronnen van cinnaber zijn zeldzaam en daarom was vermiljoen oorspronkelijk buitensporig kostbaar. In het [[Romeinse Rijk]] was de verkoop een keizerlijk recht. De Romeinen wonnen vermiljoen uit mijnen bij [[Sisapo]] in Zuid-Spanje, die reeds door [[Carthago]] werden geëxploiteerd. Het mineraal werd vergruizeld en gezuiverd door wassen en verhitten. In de Middeleeuwen was het gebruik van vermiljoen net zo duur als [[vergulden]]. Ook nu is echte Chinese vermiljoenolieverf nog zeer kostbaar. Een tube van 225 ml kan £200 kosten (US $300). De hoge prijs komt tegenwoordig niet meer voort uit de zeldzaamheid van het natuurlijke mineraal, maar doordat de productie ongewoon is geworden.
| |||