Grateful Dead: verschil tussen versies

De eerste gelijknamige elpee (1967) werd in drie dagen opgenomen en klinkt zeer energiek, maar is niet representatief voor de concerten die de groep toen gaf, en achteraf was de band er ook niet geweldig enthousiast over. Dat werd gecorrigeerd met ''Anthem of the Sun'' ([[1968]]), dat ongeveer acht maanden kostte om te maken en een poging was om live- en studio-opnamen te combineren. Een artistiek succes, maar niet het commerciële succes waar de band en de platenmaatschappij op hoopten. Dat werd niet beter met de uit studio-opnamen bestaande derde elpee, ''Aoxomoxoa'' ([[1969]]). (De titel is een [[palindroom]], bedacht door Rick Griffin.)

 

 

Zoals [[Woodstock (muziekfestival)|Woodstock]] symbolisch was voor de zonzijde van de jeugdcultuur, zo was het fiasco bij [[Altamont_Free_Concert|Altamont]] (waarop de Rolling Stones-film ''[[Gimme Shelter (1970)|Gimme Shelter]]'' gebaseerd is) symbolisch voor de schaduwzijde. Niet langer kon men in San Francisco de ogen sluiten voor de druk en de verzuring die de oneindige stroom gelukszoekers met zich meebracht. De Grateful Dead keerde bewust of onbewust terug naar haar begin in de country (tenslotte was leadgitarist Garcia onder meer banjospeler in een bluegrass-band) en bracht in [[1970]] tot verrassing van vriend en vijand de platen ''Workingman’s Dead'' en ''American Beauty'' uit met uitsluitend korte, sterke en op akoestische leest geschoeide songs, zonder de zo bekende uitgesponnen [[improvisatie]]s. Dit bracht eindelijk het nodige commerciële succes, hoewel de bandleden pas jaren later echt de financiële vruchten zouden plukken van het harde werk.

 

 

De breuk in de [[Underground (cultuur)|underground]] in 1969 had een blijvende weerslag op de muziek van de Dead. Live was er in eerste instantie nog niet zoveel aan de hand: de scherpte, intensiteit en vernieuwingsdrang van de eerste jaren waren verdwenen, maar de grote ervaring en de bereidheid onbekende paden te betreden leverde in de eerste helft van de jaren zeventig nog steeds veel mooie momenten. De concertbezoeker had niets te klagen: concerten van vier uur waren geen uitzondering, vaak met één akoestische set en één of twee elektrische sets. Op de studio-elpees van dat decennium is beter te horen dat een langzaam verval inzet: de songs worden gaandeweg minder sterk en de band keert zich steeds vaker tot externe producers, terwijl de band in de beginjaren alles zelf in de hand wilde houden. Een positieve uitzondering in dat rijtje elpees is het behoorlijk jazzy ''Blues for Allah''.

 

 

Merkwaardig genoeg had de Dead in 1987, in de herfst van haar carrière, een heuse hit in de vorm van ''Touch of Grey'', een pakkend liedje over ouder worden. Ondanks het feit dat de band in de jaren '80 en begin jaren '90 ruimschoots over haar artistieke hoogtepunt was, begon het geld binnen te rollen: de band verdiende met concerten jaarlijks meer dan illustere grootheden als The Rolling Stones, U2 en Paul McCartney. Grote groepen fans (Deadheads) volgden de band op tournee, wat een indicatie is van hun fanatisme, maar wat tegelijkertijd iets zegt over de concerten zelf: in de geschiedenis van de band is geen enkele identieke show te vinden.

 

=== Fare Thee Well ===

 

== Oorspronkelijke leden ==