Constant Permeke: verschil tussen versies

Een fijnschilder als [[Carel Willink]] beweerde alin vroeg1949 dat de schilderijen van Permeke 'door onoordeelkundig schilderen in luttele jaren zwart en levenloos zijn geworden'<ref>''De schilderkunst in een kritiek stadium'', Albert Carel Willink, Amsterdam 1949, p. 34</ref>. [[Willy Van den Bussche]] vond deze uitspraak, die veel invloed zou krijgen op de latere appreciatie van het werk van Permeke, te ver gaan. Alle schilderijen die dik in de verf zitten hebben volgens hem een problematisch en specifiek verouderingsproces; het later na-donkeren van met name het werk van Permeke wees Van den Busschehij dan ook van de hand. Ook was er bij Permeke de negatieve associatie van het schadelijke '[[Bitumen|bitumen]]', die bij het schilderen ter plekke de kleur doet gloeienopgloeien, maar later genadeloos veel kleuren in het schilderij vernietigt. Dit is in een aantal werken van van de vroegere! schilder [[Jozef Israëls]] gebeurd. Deze negatieve associatie tussen bitumen en Permeke's werk werd nota bene gelegd in een lovende artikel over zijn schilderkunst, van de beide broers [[Paul Haesaerts|Haesaerts]] in 1930.

Van den Bussche erkende wel degelijk dat er veel door Permeke werd overgeschilderd in verflagen, maar dat daarbij de donkere bovenliggende tonen (vaak zwart) de kleur van de onderliggende lagen laten doorschijnen, wat een specifieke eigenschap is van de olieverf. Dit is een verwante techniek als die van [[Rembrandt]], die door Permeke dan ook sterk werd bewonderd.