Pied-noir: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
correctie |
bloedbad = gewoon woord, dus zonder hoofdletter |
||
Regel 1:
[[Bestand:NOTRE DAME D'AFRIQUE.ALGER.jpg|thumb|260px|[[Notre Dame d'Afrique]], een kerk gebouwd door de Franse ''pieds-noirs'' in [[Algiers]]]]
'''Pied-noir''' (vert. uit [[Frans]]: '''zwartvoet'''), meervoud ''pieds-noirs'', is een term die
De zwartvoeten waren Franse nationalisten, [[Sefardische Joden]] en [[Kolonie (staatkundig)|kolonisten]] uit andere Europese landen zoals Spanje, Italië en Malta, die geboren werden in Algerije. Vanaf de Franse invasie in 1830 tot de dag van de Algerijnse [[onafhankelijkheid (staatkunde)|onafhankelijkheid]] in 1962 vormde Algerije, in tegenstelling tot andere kolonies, drie [[Departementen van Frankrijk|departementen]] die deel uitmaakten van Frankrijk. Bij de onafhankelijkheid waren er rond de 1 miljoen pieds-noirs, ongeveer 10% van de bevolking. Ze bezaten het meeste en beste land. De Algerijnen, in de volksmond aangeduid als 'moslims' of 'inheemsen' (Frans: indigènes), waren uitgesloten van stemrecht. Ze konden weliswaar de Franse nationaliteit verkrijgen, maar dit hield in dat ze hun religie moesten afzweren. Dit gebeurde dan ook vrijwel niet.
Regel 8:
Pieds-noirs raakten na verloop van tijd geïsoleerd. Enerzijds waren ze vervreemd van de lokale bevolking, die grotendeels langs hen heen leefde. Anderzijds hadden ze ook weinig met Frankrijk, waar veel van hen nooit voet hadden gezet.
De [[Tweede Wereldoorlog]] verstoorde de verhoudingen. De Algerijnen eisten erkenning voor het feit dat velen van hen als soldaat in de Franse legers hadden gevochten en gestorven waren. De Franse regering voerde in 1947 wat halfhartige hervormingen door en verleende een grote groep Algerijnen de Franse nationaliteit. Dit ging de pieds-noirs te ver en de Algerijnse bevrijdingsbewegingen niet ver genoeg. Ook de dekolonisatie, de onafhankelijkheid van andere landen, en de Franse nederlagen in [[Unie van Indochina|Frans-Indochina]] versterkten het zelfvertrouwen van de Algerijnen. De pieds-noirs waren echter over het algemeen niet onder de indruk en verwachtten zelfs tijdens de oorlog dat de Franse regering de opstand de kop zou kunnen indrukken. Toen de [[Vierde Republiek]] hier niet toe in staat leek, steunden zij het aan de macht brengen van [[Charles de Gaulle]], in de hoop dat hij Algerije kon redden zoals hij in de Tweede Wereldoorlog Frankrijk had gered. Toch begonnen sinds 1957 een deel van de pieds-noirs Algerije te verlaten omwille van de onzekerheid en het geweld.
Toen in 1961-1962 het duidelijk werd dat Algerije onafhankelijk zou worden, begon
De meeste pieds-noirs vertrokken naar Frankrijk, en gingen in het zuiden wonen waar het klimaat mediterraan is. Velen vestigden zich in [[Corsica]] waar
De Franse regering bleek de instroom van vluchtelingen te hebben onderschat. Hoewel er fondsen beschikbaar waren voor hun integratie en schadeloosstelling, waren die niet toereikend. Terwijl de grootgrondbezitters vaak voldoende vermogen hadden om de overstap soepel te maken, gold dat niet voor de middenklasse. Zij moesten in Frankrijk helemaal opnieuw beginnen, en werk beneden hun niveau accepteren. Bovendien werden ze door veel Fransen met de nek aangekeken. Enerzijds zagen veel linkse bewegingen hen als de oorzaak voor de lange pijnlijke [[Algerijnse Oorlog]]. Een veel voorkomend vooroordeel luidde dat pieds-noirs allemaal grootgrondbezitters en uitbuiters waren, die een lesje in nederigheid hadden verdiend. Anderzijds moesten ze met de lokale bevolking concurreren om banen, wat eveneens antipathie opleverde. Daarbij voelden ze zich verraden door de regering die ze zelf mede in het zadel hadden geholpen.
| |||