Langspeelplaat: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 8:
Om zo veel mogelijk muziek op de plaat te krijgen past men variabele spoed (verplaatsing van de naald per omwenteling) toe. De studiorecorder waarop de master wordt afgespeeld, is voorzien van een extra leeskop (weergavekop) die het signaal op luidheid bemonstert en de spoed van de platensnijder aanstuurt. Zodoende liggen bij zachte passages de groeven heel dicht tegen elkaar aan om bij luidere passages ruimer te worden. Hoe ruimer de spoed, hoe minder muziek er per kant opgenomen kan worden. Het klassieke label [[Deutsche Grammophon]] Gesellschaft stond bekend om zijn ruime spoed. 12 minuten per (klassieke) plaatkant kwam regelmatig voor. Bij de uitloop van de groef wordt de spoed vergroot, de "arm maakt een slinger" om een eventueel aanwezig afslagmechanisme van de platenspeler te activeren. Er zijn echter uitzonderingen: onder andere op ''[[On the Threshold of a Dream]]'' van de [[Moody Blues]] en ''[[Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (hoofdbetekenis)|Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band]]'' van [[The Beatles]] loopt het geluid door tot in het eind van de groef, waardoor de laatste passage eindeloos herhaald wordt (als de plaat niet afslaat).
Tussen de muzieknummers in is de loop van de groef wat groter om de gebruiker in staat te stellen de naald halverwege de plaat in de groef te laten zakken. Ter plaatse glimt het plaatoppervlak wat meer en is de pauze of overgang gemakkelijk te herkennen met weinig risico voor groefbeschadiging. Omdat mensen in het heden relatief minder arm zijn als in bijvoorbeeld 1960, wordt deze techniek nu ook wel eens niet toegepast om de kosten van een machine die de platen maakt te drukken.
== Vergelijking met digitale media ==
| |||