Eerste Engels-Nederlandse Oorlog: verschil tussen versies

Robert Blake ontwikkelde een nieuwe tactiek om de Engelse overmacht in vuurkracht volledig uit te buiten: het varen in kiellinie. De Engelsen bleken inderdaad sterker te zijn in de gevechten van [[1653]], zoals in maart de [[Driedaagse Zeeslag (bij Portland)|Driedaagse Zeeslag]] bij Portland, onder de Engelse zuidkust, de voor de Republiek catastrofale [[Zeeslag bij Nieuwpoort]] van de 12e tot de 13e juni 1653 die tot een blokkade van de Nederlandse kust leidde, en de [[Slag bij Ter Heijde]], ten zuiden van Scheveningen, waar beide vloten zwaar beschadigd werden en de Engelsen hun blokkade moesten opgeven. [[Maarten Harpertszoon Tromp|Tromp]] sneuvelde in dit laatste gevecht, waardoor de Nederlandse publieke opinie zich tegen de oorlog keerde. Ondanks de successen waren echter ook de Engelsen aan het eind van hun Latijn. Sommigen werden rijk als ze een Nederlands schip als prijs wonnen (zo'n 1200 schepen werden opgebracht); de handel als geheel had echter ernstig te lijden. In de loop van 1653 trok Cromwell ook steeds meer macht naar zich toe. Als streng gelovig puritein beschouwde hij de hebzucht die het hoofdmotief aan Engelse kant vormde als zondig; hij zag ook met leedwezen dat de twee protestantse naties elkaar uitputten terwijl het katholieke Spanje de dans ontsprong. Toen hij de vrijheid verwierf zelf over de buitenlandse politiek te beslissen, begon hij onderhandelingen te voeren. Vanaf de zomer van 1653 waren er geen vijandelijkheden meer; wel werd de Nederlandse vloot door herfststormen zwaar toegetakeld.