Gallienus: verschil tussen versies

In 255 en 257 werd Gallienus tot [[consul (Rome)|consul]] benoemd. Bij deze gelegenheden bracht hij mogelijk een kortdurend bezoek aan Rome. Hier zijn echter geen bewijzen voor.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 56.</ref> Tijdens zijn verblijf aan de Donau (Drinkwater suggereert in 255 of 256) verhief hij zijn oudste zoon [[Valerianus II]] tot Caesar en dus tot officiële erfgenaam van zichzelf en van zijn eigen vader Valerianus I; de jongen vergezelde Gallienus nu waarschijnlijk ook op campagne. Toen Gallienus zich in 257 naar de westelijke Rijn-provincies verplaatste bleef Valerianus II als belichaming van het keizerlijk gezag achter aan de Donau.<ref>{{aut|J.F. Drinkwater}} (1987), blz. 21–22.</ref>

 

 

Hoe dan ook, Gallienus reageerde met grote snelheid. Eerst liet hij zijn zoon [[Saloninus]] als Caesar achter in [[Colonia Claudia Ara Agrippinensium]] ([[Keulen (stad)|Keulen]]), onder toezicht van Albanus (of Silvanus). De militaire leiding berustte bij Postumus. Daarna trok hij snel op naar de [[Balkan (schiereiland)|Balkan]]. Hij nam het nieuwe cavaleriecorps (''comitatus'') onder commando van [[Manius Acilius Aureolus|Aureolus]] met zich mee.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 74-75.</ref> Hij versloeg de usurpator bij [[Osijek|Mursa]]<ref>{{aut|Aurelius Victor}}, XXXIII 2, {{aut|Orosius}}, ''Historiae Adversus Paganos'' VII 10, {{aut|Eutropius}}, IX 8.</ref> of bij [[Sirmium]].<ref>{{aut|Zonaras}}, XII 24.</ref> De overwinning had hij voornamelijk aan zijn cavalerie en haar briljante commandant te danken. Ingenuus werd of door zijn eigen troepen gedood of hij pleegde na de val van zijn hoofdstad Sirmium zelfmoord door verdrinking.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 76, {{aut|J. Fitz}}, ''Ingenuus et Regalien'', blz. 44.</ref>

De omstandigheden van de usurpatie waren, eens te meer, dramatisch. In 258 had Gallienus in [[Colonia Claudia Ara Agrippinensium]] ([[Keulen (stad)|Keulen]]) zijn middelste zoon [[Saloninus]] en diens naaste raadgever Silvanus geïnstalleerd. Postumus voerde het bevel over de troepen in Germania Inferior. Hij versloeg op zeker moment een groep van raiders en nam de reeds gemaakte buit in beslag. In plaats van deze echter terug te zenden naar de oorspronkelijke eigenaren, gaf hij er de voorkeur om deze buit onder zijn soldaten te verdelen. Toen dit nieuws Silvanus bereikte, eiste hij dat de buit naar hem zou worden gestuurd. Postumus maakte een show van onderwerping, maar, zoals verwacht, kwamen zijn soldaten in opstand en riepen hem tot keizer uit. Onder Postumus' commando belegerden zij vervolgens Keulen. Na enkele weken openden de verdedigers van de stad de poorten en droegen Saloninus en Silvanus aan Postumus over, die hen vervolgens liet vermoorden.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 133.</ref> Ook hier is datering van de gebeurtenissen niet zeker, maar mogelijk vonden deze gebeurtenissen aan het einde van het jaar 260 plaats.<ref>{{aut|A. Alföldi}}, The Numbering of the Victories of the Emperor Gallienus and of the Loyalty of his Legions, in ''Numismatic Chronicle'' (1959) (herdrukt in New York, Attic Books, 1977) (geciteerd in {{aut|J. Bray}} (1997), blz. 359, noot 5).</ref> Na hun dood nam Postumus zelf samen met een van zijn bondgenoten, Honoratianus, het consulschap op zich. Postumus heeft volgens D.S. Potter nooit geprobeerd om Gallienus te onttronen of Italia binnen te vallen.<ref>{{aut|D.S. Potter}} (2004), blz. 260.</ref>

 

 

=== Gevangenneming van keizer Valerianus===