Opstand van de Drie Leengoederen: verschil tussen versies

Een aantal legerleiders in dienst van de Ming-dynastie waren in de laatste fase van deze dynastie met hun troepen overgelopen naar de Mantsjoes. De belangrijkste daarvan was [[Wu Sangui]]. In 1644 besloot hij een alliantie aan te gaan met [[Dorgon]], de regent voor de minderjarige keizer [[Shunzhi]], die met zijn leger van [[vendelsysteem|vendeltroepen]] ten noorden van de Shanhaiguan-pas aanwezig was. Het leger van de rebellenleider [[Li Zicheng]] die Peking al had ingenomen werd vernietigend verslagen in de [[slag bij Shanhaiguan]]. De Mantsjoes konden hierdoor vrijwel ongehinderd Peking innemen. Twee andere legerleiders van de Ming-dynastie, Shang Kexi en Geng Jimao, hadden zich al eerder bij de Mantsjoes aangesloten. ZijBeiden waren beide betrokken bij de onderwerping van de [[Chahar-Mongolen]] aan de Mantsjoes in 1634 waardoor het gebied van het huidige [[Binnen-Mongolië]] aan het rijk van de Mantsjoes werd toegevoegd. In 1636 speelden beiden een rol bij de inval in [[Korea]] waardoor het gebied van de [[Joseondynastie]] die aan de Ming [[Chinees tribuutsysteem|tribuutplichtig]] was een protectoraat van de Mantsjoes werd.