Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website
k Wijzigingen door 77.160.105.121 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Hans Erren
Regel 35:
De politionele acties zijn dus niet hetzelfde als - maar vormen wel onderdeel van - de Indonesische Onafhankelijkheidsstrijd. Deze opstand had voor het overige meestentijds het karakter van een [[guerrilla]] van de Indonesische [[Nationalisme|nationalisten]] tegen de Nederlandse troepen. De vijandelijkheden duurden tot het staakt-het-vuren in augustus [[1949]]. Op sommige plaatsen kwam het daarna nog tot gevechten, waardoor ook Nederlandse militairen sneuvelden na het staakt-het-vuren.
 
Tijdens de bijna vier jaar durende militaire aanwezigheid van Nederland in Indonesië lieten circa 5.000 Nederlandse militairen het leven, waarvan ongeveer de helft door gevechtshandelingen en de overigen ten gevolge van ziekten en ongevallen. Onder de Nederlandse en [[Indische Nederlanders|Indisch-Nederlandse]] burgerbevolking, alsmede onder Molukkers en Chinezen vielen [[Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog#Excessen aan Republikeinse kant|tienduizenden doden]] door gewelddaden van Nederlandse militairen en Indonesische nationalisten. Aan Indonesische zijde vielen door Nederlands militair optreden minimaal circa 97.000 doden, zowel militairen als burgers.<ref>Volgens een recente schatting op basis van Nederlandse gevechtsverslagen [https://www.groene.nl/artikel/wie-telt-de-indonesische-doden De Groene Amsterdammer, 2017, nr. 30]</ref> Daarnaast vielen nog een meervoud bij gewelddadigheden tussen Indonesiërs onderling. De [[Madiun affaire]] kostte al aan 35.000 [[Communisme|communisten]] het leven.
 
Na 1949 flakkerde de strijd (afgezien van de coup van ex-kapitein [[Raymond Westerling|Westerling]] in 1950) nog eenmaal op. Dat was tijdens de vijandelijkheden die voorafgingen aan de overdracht van [[Nederlands-Nieuw-Guinea]] in [[1962]].