Door [[Lorenzo VallaBaronius]] en [[Caesar Baronius]] werd de tiende eeuw de ijzeren eeuw genoemd. De neergang betrof vooral de periode tussen ongeveer 880 en 960. Het [[Frankische Rijk|Karolingische Rijk]] viel uiteen en men kreeg invallen van de [[Vikingen]] te verduren, waarmee een einde kwam aan de [[Karolingische renaissance]] en men kon denken in de [[eindtijd]] te leven. Pas met de regering van [[Keizer Otto I de Grote|Otto de Grote]] en de [[Ottoonse renaissance]] die daarop aanbrak, eindigde deze neergang. In de [[kerkgeschiedenis]] geldt deze periode ook als een duistere eeuw of ''saeculum obscurum'' gezien het morele verval van de Kerk. Een tegenbeweging hierop is de [[orde van Cluny]], een [[Benedictijnen|benedictijnse kloosterorde]] die van de tiende tot de twaalfde eeuw grote invloed had op de politieke situatie en religieuze leven in [[West-Europa]], en de [[Gregoriaanse hervorming]].
