In het eerste boek van Tibullus' elegieën is zijn geliefde ''Delia'', de Griekse vertaling van haar eigenlijke naam ''Plania'', de centrale figuur. Het is niet duidelijk of Delia getrouwd of singlevrijgezel is. Volgens Tibullus is ze dan weer in een relatie en dan weer niet. De algemene theorie houdt in dat de vriend of man van Delia soldaat is en dat hij weg is op een veldtocht. Tibullus maakt hiervan gebruik en krijgt een relatie met Delia. Deze relatie houdt stand, als de oorspronkelijke man van Delia weer terug is van zijn veldtocht. Uiteindelijk komt Tibullus erachter dat Delia, naast hemzelf, nog andere minnaars heeft. Uiteindelijk gaat hij bij haar weg en klaagt haar zelfs aan.<br />In het tweede boek is het ''Nemesis'', mogelijk dezelfde persoon als de ''Glycera'' uit een ''Ode'' (''Carmina'' I, 33) van [[Horatius]].Nemesis is van een hogere klasse dan Delia, maar houdt er, net als haar, meerdere relaties op na. Tibullus blijft, ondanks haar roofzucht en hardvochtigheid, de rest van zijn korte leven van Nemesis houden.<br />De overwegend liefdeselegieën worden door enkele andere thema's afgewisseld, bijvoorbeeld een feestlied ter ere van Messalinus, zoon van Messala, een beschrijving van een lentewijding, en een verjaardagsgedicht. In de elegie I, 10 zingt Tibullus zijn afgrijzen uit over de oorlog, terwijl hij het landleven in lyrische bewoordingen verheerlijkt. In zijn gedichten is Tibullus subtiel en trouw richting de vrouwen, eigenschappen die vrij zeldzaam waren in de klassieke oudheid.<ref>http://www.britannica.com/EBchecked/topic/595039/Albius-Tibullus</ref>
