Deportivo La Coruña: verschil tussen versies

De Nederlandse spits [[Roy Makaay]] speelde vanaf 1999 tot 2003 voor Deportivo en won in het seizoen 2002/03 de [[Europees topschutter van het seizoen|Gouden Schoen]] als topscorer van Europa, waarna hij werd verkocht aan Bayern München. In 2016 speelde [[Ryan Babel]] enkele maanden voor de club. Zijn tijdelijke vervanger was [[Ola John]]. In februari 2018 werd [[Clarence Seedorf]] aangesteld als coach van Deportivo. Het lukte hem niet om de club in dat seizoen uit de degradatiezone te krijgen. Op 22 mei 2018 gaf de club aan dat zijn contract niet verlengd zou worden.

 

 

== Van de oprichting tot 1988 ==

Na 1973 belandde club zelfs in de Tercera Division, en ook met Luis Suárez als coach (in 1978/79) kon de club het tij niet keren. In de jaren’80 nam de frustratie over het uitblijven van de terugkeer naar de Primera Division alsmaar toe, evenals de financiële problemen.

 

In 1988 werd [[Augusto César Lendoiro]] tot president van Deportivo gekozen. Coach [[Arsenio Iglesias]] begon het seizoen 1988/89 met een team dat enkele maanden ervoor ternauwernood aan een nieuwe degradatie was ontsnapt. Hoewel het team erg succesvol was in de Copa del Rey, was er opnieuw niet sprake van promotie, hoewel er voor het eerst in jaren weer sprake was van een positieve economische balans. In 1990 was de promotie bijna een feit, maar in de laatste play-offwedstrijd was het CD Tenerife dat promotie verdiende in Riazor na een eerder gelijkspel op de Canarische Eilanden.

 

 

== 1992-1995: Superdepor, de 'Djukic penalty' en de eerste prijzen ==

Na de turbulente voorgaande jaren zou in de zomer van 1992 de opmars naar boven beginnen welke zou aanduren tot 2004. De Brazilianen [[Bebeto (hoofdbetekenis)|Bebeto]] (28) en [[Mauro da Silva Gomes|Mauro Silva]] (24) sloten zich bij de selectie aan en zouden zich twee jaar later tot wereldkampioen laten kronen met Brazilië. In La Coruña namen zij de club meteen aan de hand. Deportivo won de eerste vijf wedstrijden van het seizoen 1992/1993, inclusief 3-2 winst op Real Madrid na een 0-2-achterstand, en werd gekroond tot ‘winterkampioen’. Bebeto zou dat seizoen topscorer van Spanje worden met 29 goals, en Liaño de minst gepasseerde doelman. Uiteindelijk bleken Real Madrid en Barcelona nog een maatje te groot, maar eindigde de club op een verdienstelijke derde plaats en kwalificeerde het zich voor het eerst voor Europees voetbal.

 

In het seizoen 1993/94 bouwde het team op de successen voort en bleek het in staat om spelmaker Fran Gonzalez te verleiden in La Coruña te blijven en een stap naar Real Madrid af te slaan. Dat seizoen zou berucht worden om de 'Djukic-penalty' in de slotseconden van de competitie. Erkende voetballers als [[Donato]], Manjarín, Paco, Elduayen, Voro, Pedro Riesco en Alfredo versterkten de selectie, en na speeldag 14 zorgde een late treffer van Bebeto in de thuiswedstrijd tegen Racing de Santander (1-0) ervoor dat Deportivo de koppositie innam. Op de derde speeldag had het team al met duidelijke cijfers afgerekend met Real Madrid: 4-0. Na speeldag 23 in februari 1994 had Deportivo een voorsprong van vijf punten op Real Madrid en zes punten op FC Barcelona. Een week ervoor had Deportivo nog met 2-0 bij Real Madrid verloren, en eind februari verloren de Galiciërs met 3-0 bij FC Barcelona. De algehele verwachting was dat Deportivo opnieuw onder de druk zou bezwijken, en FC Barcelona coach Johan Cruyff begon de media in te zetten om de druk op Deportivo op te voeren. Na de 2-1-winst van Deportivo op speeldag 32 tegen Atlético de Madrid zei Cruyff: "Deportivo kan niet meer dan dit doen, het heeft haar potentieel bereikt. Met iets minder fysieke en psychologische inspanning had het niet gewonnen. Wij, in tegenstelling tot zij, winnen onze wedstrijden zonder maximale inspanning".<ref>http://www.lavozdegalicia.es/noticia/torremarathon/2016/03/27/arsenio-iglesias-vs-johan-cruyff-guerra-chupa-chups/00031459093540603327137.htm</ref> Een ludiek antwoord van de Deportivo supporters waren de Chupa Chups lollies die in alle maten in Riazor te zien waren, als verwijzing naar de lollies die Johan Cruyff gebruikte als alternatief voor zijn sigaretten.

 

Deportivo was daarmee opnieuw koploper met een punt voorsprong op FC Barcelona en wist dat winst thuis op Valencia tot de titel zou leiden. Valencia (onder leiding van Guus Hiddink) stond zevende en maakte geen kans meer op Europees voetbal. FC Barcelona kreeg de nummer vijf Sevilla op bezoek, dat de punten zelf hard nodig had om deze plek te behouden en daarmee UEFA Cup voetbal veilig te stellen. Sevilla nam vlak voor rust zelfs een 1-2-voorsprong in Nou Camp, waardoor de 0-0-ruststand van Deportivo tegen Valencia voldoende perspectief leek te bieden voor de titel. FC Barcelona nam echter zelf twintig minuten voor tijd definitief afstand van Sevilla en zou uitlopen tot 5-2. Deportivo kreeg in de 88e minuut een penalty toegewezen na een overtreding op verdediger Nando, maar de poging van verdediger Djukic werd in de 90e minuut klemvast gepakt door doelman González van Valencia. Na anderhalve minuut blessuretijd was de wedstrijd afgelopen en was FC Barcelona kampioen geworden op doelsaldo. Het feit dat Valencia erg fanatiek het gelijkspel verdedigde en diverse spelers (onder wie keeper González) uitbundig de gestopte penalty vierden, leidde tot volop speculatie over premies van FC Barcelona. Dit werd uiteindelijk in 2008 door verdediger Giner toegegeven.<ref>http://www.elconfidencial.com/deportes/2008-05-06/giner-admite-que-el-valencia-cobro-una-prima-del-barca-para-ganar-al-depor_387246/</ref>

 

 

Het seizoen 1994/95 zou de eerste prijs ooit voor een Galicische club opleveren: op 27 juni 1995 won Deportivo de Copa del Rey tegen Valencia, nadat de wedstrijd op 24 juni 1995 vanwege hevige regenval was gestaakt in de tweede helft. In de eerste helft had Manjarín de Galiciërs een 1-0-voorsprong gegeven in het uitverkochte Bernabéu stadion (95.000 toeschouwers). Valencia aanvaller Mijatovic scoorde in minuut 70 de gelijkmaker, waarna de wedstrijd in minuut 79 werd gestaakt. Na de hervatting drie dagen later was het middenvelder Alfredo die binnen een minuut de 2-1 maakte, wat uiteindelijk de winnende treffer bleek te zijn.

 

In de competitie bleek Deportivo de enige club in staat om enige tegenstand te bieden aan de uiteindelijke kampioen Real Madrid, dat na vier kampioenschappen van FC Barcelona (onder Cruyff) eindelijk weer de Spaanse titel won. Op speeldag 10 (november 1994) won Deportivo met 3-1 van Real Sociedad en nam het de koppositie in, maar verloor deze definitief een week later na een 2-0-nederlaag bij Real Oviedo. In maart 1995 was Deportivo na aan 0-1-thuisnederlaag tegen Atlético de Madrid verder weggezakt en stond het vierde met zeven punten achterstand op Real Madrid. Maar in de negen wedstrijden erna zette Deportivo een sterkte serie neer met zes overwinningen (onder meer thuis tegen FC Barcelona en uit bij Celta en Valencia) en drie gelijke spelen. Dat zorgde ervoor dat bij aanvang van de wedstrijd Real Madrid - Deportivo op speeldag 35 het gat nog maar vier punten was. Winst van Deportivo zou het gat tot twee punten verkleinen, waarna Real Madrid nog onder meer tegen het hooggeklasseerde Betis Sevilla zou moeten spelen. Een late treffer van Iván Zamorano zorgde er echter voor dat Real Madrid met 2-1 won en daardoor voor het eerst sinds 1990 weer Spaans kampioen werd. Deportivo verzekerde zich in het restant van het seizoen van de tweede plaats door 5-0 winst op Logroñés en een 2-8-uitoverwinning bij Albacete Balompié. Met deze tweede plaats eindigde Deportivo voor het derde seizoen op rij bij de bovenste drie plekken. In de zomer van 1995 nam Deportivo revanche op Real Madrid door de Supercopa te winnen en de kampioen twee keer te verslaan (3-0 thuis en 1-2 uit).

 

{{Zie hoofdartikel|Deportivo La Coruña in het seizoen 1995/96}}

De succesperiode onder coach Arsenio Iglesias werd in 1995 afgesloten en hij werd opgevolgd door [[John Toshack]]. De coach uit Wales stond bekend om zijn goede prestaties met beperkte middelen. Voor het eerst sinds 1969 won het team het eigen Teresa Hererra toernooi, dankzij een 2-0-zege in de finale op Real Madrid. En na de winst in de Supercopa (na twee nieuwe zeges op Real Madrid) werd de eerste competitiewedstrijd moeiteloos met 3-0 van Valencia gewonnen. Deportivo was ineens de topfavoriet om de competitie te winnen. Maar daarna ging het mis, gekenmerkt door een genadeloze 4-0-nederlaag bij streekgenoot Compostela. In oktober 1995 stond het team op de twaalfde plaats op de ranglijst, hoewel Deportivo af en toe nog excelleerde zoals tegen Apoel Nicosia (8-0 in de Europacup 2) en Albacete (5-0, met alle goals door Bebeto). Een opleving in de wintermaanden zorgde onder meer voor een 3-0-overwinning op Real Madrid (en daarmee de vierde in een paar maanden tijd) en een 1-1-gelijkspel bij FC Barcelona. In de halve finale van de strijd om de Europacup II bleek [[Paris Saint-Germain]] te sterk te zijn, en het seizoen ging als een nachtkaars uit met Deportivo in de middenmoot.

 

{{Zie hoofdartikel|Deportivo La Coruña in het seizoen 1996/97}}

Het seizoen 1996/97 zorgde voor een grotere opleving, wat vooral te danken was aan de komst van de Braziliaan [[Rivaldo]]. Daar tegenover stond echter het vertrek van onder anderen diens landgenoot Bebeto. Deportivo startte erg sterk en was in december 1996 nog ongeslagen na 17 wedstrijden. De sterke defensie werd aangevuld met de doelpunten van [[Corentin Martins]] en Rivaldo. De club deed in de winter grote investeringen in [[Flávio Conceicao]], Hélder en Renaldo. De komst van Nuno was de allereerste transfer van spelersmakelaar [[Jorge Mendes]]. In januari 1997 ging het echter mis met een late nederlaag tegen FC Barcelona (0-1), de aankondiging van Toshack dat hij na het seizoen zou stoppen, meerdere malen puntenverlies in de competitie en uitschakeling in de Copa del Rey tegen Espanyol. Assistent-coach José Manuel Corral nam het tijdelijk over, en onder zijn leiding speelde Deportivo onder meer een thuiswedstrijd in Santiago de Compostela vanwege een munt-incident in een eerdere wedstrijd tegen Tenerife. Onder de nieuwe coach Carlos Alberto Silva was er een opleving (met name dankzij de doelpunten van Rivaldo) en het team eindigde alsnog op de derde plaats. Rivaldo zou in totaal 21 competitie-doelpunten scoren, en doelman Jacques Songo'o was de minst gepasseerde doelman van de Spaanse competitie en won daarmee de ''Trofeo Zamora''.

 

In de zomer van 1997 voegde Deportivo met [[Djalminha]] en Luizão twee nieuwe Braziliaans spelers toe aan de selectie. Het team werd voortgebouwd op de derde plek van het vorige seizoen en had een zeer succesvolle voorbereiding, maar in de sloturen van de transfermarkt werd Rivaldo voor $27 miljoen weggekocht door FC Barcelona volgens een clausule in zijn contract. Alleen de spelers [[Ronaldo Luis Nazário de Lima|Ronaldo]] (naar Inter Milan) en [[Denílson de Oliveira Araújo|Denilson]] (naar Betis Sevilla) waren tot op dan op de transfermarkt voor een hoger bedrag verkocht. Voor Deportivo was er geen tijd om een vervanger te halen en het gemis van Rivaldo bleek een te grote slag te zijn. Het team zou in het seizoen 1997/1998 nooit hoger komen dan plek elf en werd al in de eerste ronde van de UEFA Cup uitgeschakeld door Auxerre. In oktober 1997 werd coach Silva ontslagen, en wederom nam José Manuel Corral het over. Ditmaal zou het tot het einde van het seizoen duren. In de winterperiode deed president Lendoiro twee urgente aankopen in Zuid-Amerika met de aanvallers Abreu en 'Manteca' Martínez, maar dat bleek achteraf weggegooid geld. In de Copa del Rey was er uitschakeling tegen Segunda División club Alavés. Tegen het einde van het seizoen was er een ontluisterende 2-6-nederlaag tegen streekgenoot Compostela en het team eindigde op de veertiende plek.

 

In de zomer van 1998 bouwde Deportivo aan een nieuw team (met onder meer de verdedigers Romero en Manuel Pablo) dat ditmaal succesvoller dan ooit zou zijn. De Baskische coach Javier Irureta kwam over van streekgenoot Celta de Vigo en zou zeven seizoenen aanblijven. In die periode werd de titel gewonnen, eenmaal de Copa del Rey, tweemaal de Supercopa, bereikte het team de halve finale van de Champions League, kwalificeerde het zich elk seizoen voor Europees voetbal en maakte het bovenal veel indruk door de prestaties met beperkte middelen.

 

In het eerste seizoen onder Irureta ging niet alles meteen soepel. In januari 1999 werd thuis met 1-2 van Racing de Santander verloren en het team stond slechts op de twaalfde plaats. Ternauwernood werd uitschakeling in de Copa del Rey tegen Sporting de Gijón voorkomen. Op dat moment stond de Argentijn ‘Turu’ Flores op als de nieuwe ster. Mede dankzij zijn 13 goals (tussen 17 januari en 25 april 1999) werden Celta de Vigo en Mallorca in de Copa del Rey uitgeschakeld en werd er in de eerstvolgende elf wedstrijden nog maar één keer verloren. Real Madrid werd in die periode met 4-0 vernederd. In de halve finale van de Copa del Rey ging het echter mis tegen Atlético de Madrid en kwalificatie voor de Champions League werd op de laatste speeldagen verspeeld. Niettemin eindigde het team als zesde en kwalificeerde zich zo weer voor de UEFA Cup.

 

In 1999 bouwde de club voort op het nieuwe succes en werden onder meer de jonge aanvallers [[Roy Makaay]] en [[Víctor Sánchez del Amo|Víctor Sánchez]] aangetrokken. Zij bleken de ontbrekende sleutels om het team de ultieme bekroning te geven: het winnen van de Spaanse competitie. Makaay scoorde in de eerste wedstrijd tegen Alavés meteen een hattrick (4-1), maar eind september 1999 stond het team nog slechts zevende na een thuisnederlaag tegen Numancia. Uitschakeling in de UEFA Cup tegen Stabaek werd nipt voorkomen. Daarna begon het team te draaien en won het zeven keer op rij waaronder tegen FC Barcelona (2-1), Atlético de Madrid (1-3) en streekgenoot Celta de Vigo (1-0). Na een wervelende show op 21 november 1999 tegen Sevilla (5-2) nam Deportivo de eerste positie van de ranglijst in. In de UEFA Cup werden Montpellier en Panathinaikos uitgeschakeld, Mallorca werd geëlimineerd in de Copa del Rey en in de competitie werd een gat geslagen van acht punten.

 

Waar Deportivo in dat seizoen van kon profiteren was de ongekende nivellering van de Primera Divisón. Tussen kampioen Deportivo (69 punten) en nummer zes Alavés (61 punten) zat slechts een verschil van acht punten. FC Barcelona behaalde in de jaren 2000-2003 nooit meer dan 64 punten, en Real Madrid behaalde in het seizoen 1999/2000 slechts 62 punten. Dat waren er slechts een paar minder dan de 63 punten in 1997/98 en de 68 punten in 1998/1999. Deportivo is met 69 punten dan ook tot heden de kampioen met de minste punten sinds de toekenning van drie punten aan een overwinning in 1995. Tweede op die lijst is het kampioenschap van FC Barcelona in 1997/1998 met 74 punten. In het seizoen voor de titelwinst van Deportivo behaalden de Galiciërs 63 punten en eindigen daarmee op een zesde plek. Het contrast qua nivellering toonde het seizoen 2011/12 aan, toen Real Madrid als eerste club de 100 punten behaalde (en een record neerzette met 121 goals) en daarmee een gat had van 45 punten met de nummer zes Levante. Dat de nivellering van de Spaanse competitie in die periode een sterkte bleek toont onder meer de Champions League-finale van 2000 aan die door Real Madrid met 3-0 werd gewonnen van Valencia. FC Barcelona was in de halve finale uitgeschakeld door Valencia. Een jaar later verloor Valencia opnieuw de Champions League-finale (ditmaal na strafschoppen van Bayern München) en was Real Madrid in de halve finale gestrand op de Zuid-Duitsers. De clubs Mallorca en Celta de Vigo hadden in 1999/00 de kwartfinale van de UEFA Cup bereikt. Alavés zou in het seizoen 2000/01 de UEFA Cup-finale na verlenging met 5-4 van Liverpool verliezen.

 

{{Zie hoofdartikel|Deportivo La Coruña in het seizoen 2000/01}}

Deportivo zou zich vijf keer achter elkaar voor de Champions League kwalificeren tussen 2000 en 2004. Om daarin een goed figuur te slaan deed de club in de zomer van 2000 grote uitgaven. Van het gedegradeerde Atlético de Madrid werden [[José Francisco Molina|Molina]], [[Capdevila]] en [[Valerón]] overgenomen. Daarnaast arriveerde onder meer de aanvallers [[Walter Pandiani]] en [[Diego Tristán]]. Een vierde trofee werd in die periode aan de prijzenkast toegevoegd met het winnen van de Supercopa tegen Espanyol.

De Champions League-groep met Panathinaikos, Hamburger SV en Juventus werd met een eerste plaats probleemloos overleefd, en ook in de competitie ging het vrij soepel. Tot 4 november 2000 werd er slechts eenmaal verloren (3-0 bij Real Madrid). Hoewel Deportivo in december 2000 de eerste plek in de competitie veroverde en in Europa indruk maakte met een 1-3-overwinning bij Paris-Saint Germain, kwam daarna een bijna gebruikelijke terugval. Het team verloor thuis met 0-1 van AC Milan, werd in de Copa del Rey wederom uitgeschakeld door een club uit de Segunda División (ditmaal door Tenerife) en behaalde slechts vier van de mogelijke twaalf punten in de competitie. Op 27 februari 2001 schreef Deportivo geschiedenis door in de slotseconde met 2-3 bij FC Barcelona te winnen. Een week later had het een monsterscore kunnen behalen in de thuiswedstrijd tegen Real Madrid, maar een mirakel hield de Madrilenen op de been (2-2). Deportivo raakte daarmee definitief het zicht op de eerste positie kwijt. In Europa was vervolgens een wonder nodig na een 1-0-nederlaag bij Galatasaray. De Turken werden probleemloos in Riazor met 2-0 verslagen, maar een 0-3-achterstand in de thuiswedstrijd tegen Paris-Saint Germain leek fataal te worden. Dankzij drie doelpunten van Pandiani en een goal van Tristán werd de wedstrijd alsnog gewonnen (4-3) en kon Deportivo dankzij een Panenka-penalty van Djalminha bij AC Milan (1-1) zich alsnog kwalificeren voor de kwartfinale. In die ronde behaalde het team bijna opnieuw een wonder na een 3-0-nederlaag bij Leeds United, maar de 2-0-thuisoverwinning bleek te weinig. Daarmee was de laatste kans op een prijs voor Deportivo verkeken. Diego Tristán werd topscorer voor Deportivo met 19 doelpunten, en ook Roy Makaay stond hoog in het klassement met 16 doelpunten.

 

 

Het hoogtepunt van het [[Copa del Rey 2001/02|seizoen 2001/02]] zou de finale van de Copa del Rey op 6 maart 2002 blijken te zijn. Deportivo had een vrij gemakkelijke route naar de finale met Marino, Leonesa, een ronde met L'Hospitalet die niet doorging (vanwege het type veld van de Catalanen), Valladolid en Figueres. In de finale wachtte echter Real Madrid dat door de Spaanse voetbalbond in staat was gesteld om de finale in eigen stadion te spelen exact op de honderdste geboortedag van de club. Met snelle doelpunten van Sergio en Tristán nam Deportivo echter de leiding en het gaf die niet meer uit handen (1-2). De overwinning van Deportivo gaat sindsdien door het leven als de ''Centenariazo''. In Europa ging het echter wederom mis in de kwartfinale. Manchester United (de Engelse kampioen van 1999, 2000 en 2001) had geleerd van de eerdere nederlagen in het seizoen, won met 0-2 in Riazor en maakte het karwei af op Old Trafford (3-2). Drie wedstrijden voor het einde werd ook de kans op de Spaanse titel verspeeld door een 1-0-nederlaag bij Valencia, dat kampioen zou worden. Maar ten koste van Real Madrid werd wel op de laatste speeldag wederom de tweede plek veilig gesteld dankzij een 3-0-overwinning. Tristán eindigde in de Spaanse competitie als topscorer met 21 doelpunten.

Het door blessures en schorsingen geplaagde team klom toch begin januari 2003 op naar de derde plek in de competitie, op zeven punten van koploper Real Sociedad. Maar in de Champions League lukt het dit seizoen niet. Een 2-0-voorsprong werd thuis tegen Juventus weggegeven (2-2) en bij Manchester United werd kansloos met 2-0 verloren. Ook bij FC Basel werd verloren (1-0), hoewel de 1-0-thuisoverwinning tegen de Zwitsers nog enige hoop gaf. Maar een 1-2-voorsprong in de vijfde wedstrijd tegen Juventus werd in de slotfase weggeven (3-2), waardoor uitschakeling al een feit was. Ook in de Copa del Rey ging het mis na een 2-3-nederlaag in Riazor tegen Mallorca en een 1-1-gelijkspel op het eiland. De terugkeer van de geblesseerde Valerón en de van kanker herstelde Molina gaven het team echter een boost om voor de laatste kans in de competitie te vechten. Vanaf februari 2003 werden zeven van acht wedstrijden gewonnen, waaronder de toppers tegen Real Sociead (2-1) en FC Barcelona (2-4). Op 10 mei 2003 werd zelfs de eerste plek veroverd na een 0-2-overwinning op Málaga, op één punt gevolgd door Real Madrid en Real Sociedad. Toen ging het echter alsnog mis door nederlagen tegen Valencia (1-2) en Celta de Vigo (3-0), en Deportivo eindigde als derde. Hoewel het team het seizoen zonder prijzen eindigde, en eerder dan ooit was uitgeschakeld in de Champions League, kon de club terugblikken op opnieuw een seizoen in de top van het Spaanse en Europese voetbal. De bekroning daarvan was dat Makaay als Europees topscorer werd gekroond met 29 doelpunten in de Liga, 9 in de Champions League en 1 in de Copa del Rey. Het leverde hem een transfer van €19 miljoen naar Bayern München op.

 

De zomer van 2003 was de meest rustige op de transfermarkt voor Deportivo sinds 1991, een teken aan wand van de toenemende economische problemen. De enige veldspeler die werd aangetrokken was de transfervrije Pedro Munitis van Real Madrid. Daartegenover stond het vertrek van onder meer Donato. Door de derde plek in het vorige seizoen was Deportivo genoodzaakt om voorrondes voor de Champions League te spelen, waarbij een 1-0-overwinning op Rosenborg ternauwernood voldoende was na de 0-0 in Noorwegen. Maar voor de vierde keer op rij zou Deportivo deelnemen aan de Champions League. Walter Pandiani bleek de natuurlijke vervanger van Makaay en scoorde acht wedstrijden op rij. In Europa had het team vier punten na twee wedstrijden, maar in de competitie moest het de koppositie na enkele weken overlaten aan Valencia. Die werd echter enkele weken later weer teruggepakt na 2-1 winst op Valencia en de derde overwinning ooit van Deportivo in Nou Camp (2-4). In november ging het echter goed mis. In de competitie zakte het team weg naar een derde plek en in de Champions League werd met maar liefst 8-3 bij AS Monaco verloren. Toch was er opnieuw kwalificatie voor de volgende ronde na een minimale nederlaag bij PSV Eindhoven (3-2), waardoor de Galiciërs op doelsaldo door gingen. Maar de titelkansen gingen vrijwel verloren na een 2-1-nederlaag bij Real Madrid, met enkele dubieuze beslissingen van de scheidsrechter.

 

Dat seizoen bleek achteraf voor Deportivo een unieke kans om de Champions League te winnen, maar de Galiciërs bleken niet opgewassen tegen het FC Porto van [[José Mourinho]]. In de bloedeloze 0-0 in Porto kreeg verdediger Jorge Andrade een curieuze rode kaart, en zijn vervanger (César Martín) veroorzaakte in de return een penalty die de beslissing bleek te zijn: 0-1. FC Porto zou dat seizoen de Champions League winnen. Met alle ogen vervolgens op de competitie gericht bleek het team opnieuw in staat om de derde plek te bereiken, vóór Real Madrid.

 

Dat het sprookje voor Deportivo niet eeuwig kon duren toonde de transferzomer van 2004 al aan. Net als in het jaar ervoor kreeg trainer Irureta geen nieuwe spelers van betekenis om te kunnen doorselecteren, ondanks dat spelers als [[Maniche (voetballer)|Maniche]], [[Mascherano]], [[Eto'o]] en [[Saviola]] aan de club werden gelinked. Sterker nog, op de salarispost werd flink bespaard door het vertrek van onder meer Naybet, Djalminha, Djorovic en vele andere spelers. Uiteindelijk werd voorkomen dat Albert Luque een stap maakte naar FC Barcelona. In de voorronde van de Champions League werd het 0-0 bij het kleine Shelbourne, en pas na 60 minuten werd de score in Riazor geopend wat leidde tot een 3-0-overwinning.

 

In de wintermaanden was er sprake van twee selectiewijzigingen. Walter Pandiani rebelleerde met opmerkingen richting Irureta en werd uitgeleend aan Birmingham City. Daarentegen kwam [[Fabricio Coloccini]] de selectie versterken. In het restant van de competitie was er de bijna traditionele overwinning op Real Madrid (2-0). Toen zelfs kansen op UEFA Cup voetbal echter verkeken leken, maakte de officiële krant van Deportivo bekend dat Irureta aan het einde van het seizoen zou vertrekken. Het elftal kon zich zelfs niet meer voldoende motiveren voor de laatste wedstrijd van Mauro Silva en Fran in Riazor, en verloor kansloos met 0-3 van Real Mallorca. Deportivo had uiteindelijk een eigen goal van Numancia's Juanpa nodig om op de slotdag een 1-1 te behalen dat voldoende was voor de achtste plek, welke recht gaf op [[Intertoto]] voetbal. Het was niet alleen Irureta's laatste seizoen bij Deportivo, maar ook zijn slechtste, en bijna even slecht voor Deportivo als het dramatische seizoen 1997/1998.

 

De successen van de periode 1992-2004 bleken onder [[Joaquín Caparrós]] niet herhaalbaar en Deportivo werd een bleke middenmotor die zelfs flirtte met degradatie en dit uiteindelijk in 2011 niet meer kon ontlopen.

 

In de zomer van 2005 was Deportivo zich ervan bewust dat het voor het eerst sinds 1998 geen Europees voetbal ging spelen. Tezamen met het vertrek van aanvoerders Mauro Silva en Fran, en de komst van coach Joaquín Caparrós, was er sprake van de grootste reconstructie sinds 1998. Daarbij kwam nog de verkoop van Pandiani en Albert Luque (naar [[Newcastle United]] voor € 14 miljoen), en dit werd slechts gecompenseerd door de transfervrije [[Julian de Guzman]] en Juanma, en de komst van aanvaller Taborda. President Lendoiro was duidelijk in zijn verwachtingen dat Deportivo B voortaan een belangrijke bron voor nieuwe spelers zou moeten worden.

 

Een ommekeer leek de thuiswedstrijd begin januari 2007 tegen Real Madrid te zijn. Een ontketend Deportivo onder leiding van Riki en Cristián versloeg de 'Koninklijke' met 2-0, en deze uitslag had hoger kunnen uitvallen. Dit positieve resultaat werd in de weken erna niet meteen doorgezet en Deportivo was genoodzaakt om Arbeloa aan Liverpool te verkopen om aan de meest acute schuldeisers te voldoen. Pas in februari 2007 zette Deportivo weer een goede serie neer (zonder tegendoelpunten) met twee overwinningen en twee gelijke spelen. Ondertussen waren ook Real Mallorca en Real Valladolid uitgeschakeld in de Copa del Rey en zou Deportivo de halve finale tegen Sevilla gaan spelen. Het seizoen zou echter als een nachtkaars uitgaan. Het team won nog maar vier keer in de competitie en speelde zich daardoor uiteindelijk veilig op de dertiende plek. Maar er was opnieuw een nederlaag tegen Celta de Vigo (1-0) en Sevilla schakelde de Galiciërs met groot gemak uit in de Copa del Rey. De Andaluciërs wonnen dat seizoen zelfs alle vier de wedstrijden tegen Deportivo, wat in de voorgaande jaren meestal andersom was geweest. In de thuiswedstrijd tegen Recreativo op 9 juni 2007 liet het team zelfs vijf tegendoelpunten toe (2-5). Het was vervolgens een vanzelfsprekendheid dat Caparrós de club verliet, en hij werd opgevolgd door Miguel Ángel Lotina.

 

De fans van Deportivo kregen met een verrassing te maken toen president Lendoiro in de zomer van 2007 de aankoop voor €7 miljoen van het 20-jarige Mexicaanse talent [[Andrés Guardado]] aankondigde. Daar tegenover stond echter de verkoop van Jorge Andrade aan Juventus voor €10 miljoen.

 

Net als een jaar eerder (toen tegen Real Madrid) speelde een ontketend Deportivo in een zo goed als vol stadion zich naar een makkelijke overwinning (3-1), hoewel het was omgeschakeld naar een systeem met vijf verdedigers. Het zou de start zijn van een unieke serie van zestien wedstrijden. In deze periode behaalde Deportivo zelfs de beste resultaten van alle Spaanse clubs (elf zeges, twee gelijke spelen en drie nederlagen). Onder de overwinningen was in maart 2008 de bijna gebruikelijke zege op Real Madrid (1-0) en een 2-0-overwinning op FC Barcelona. Met name de vleugelspelers Lafita en nieuwkomer [[Christian Wilhelmsson]] gaven het team letterlijk 'vleugels', en Coloccini bleek eindelijk de leider van de defensie te zijn waar Deportivo naar zoek was. Daarbij leek Deportivo eindelijk weer een topscorer in huis te hebben met Xisco, die ook nog eens voortkwam uit Deportivo B. En ook verdediger Adrián van Deportivo B speelde vele wedstrijden in de basis dat seizoen. Hoewel tegen het einde van het seizoen de opmars tot stilstand kwam met drie nederlagen in vier wedstrijden, waren de resultaten toch net voldoende geweest om van de laatste plek op de klimmen naar kwalificatie voor Intertoto voetbal.

 

Om de grote schuldenlast tegen te gaan was Deportivo ook in de zomer van 2008 weer verplicht om belangrijke spelers te verkopen. Dit keer werden Coloccini en Xisco aan Newcastle United verkocht. De aangetrokken spelers zouden een wisselend succes zijn: achterin bleken Aranzubia, Diego Colotto en Zé Castro een versterking, maar voorin zouden de spitsen Mista en Omar Bravo het verschil niet kunnen maken. Ondanks dit beperkte succes op de transfermarkt kon het team de lijn van de tweede seizoenshelft van 2007/2008 doorzetten en op een verdienstelijke zevende plaats eindigen.

 

Om uiteindelijk de groepsfase van de UEFA Cup te bereiken werden Bnei Sakhnin en Hajduk Split vrij moeiteloos uitgeschakeld. Brann Bergen was een stuk lastiger. In Noorwegen verloor Deportivo met 2-0, en bij een 1-0-tussenstand in de thuiswedstrijd werd aanvaller Riki van het veld gestuurd. Toch wist Deportivo, met tien man, het tweede doelpunt te maken, de verlenging te overleven en uiteindelijk via strafschoppen te winnen. Op dat moment bevond het team zich in de competitie in een lastige situatie. Op de openingsdag werd Real Madrid weer eens verslagen, ditmaal met 2-1. Maar in de vier wedstrijden erna werden slechts twee punten behaald en scoorde Deportivo niet in drie van die wedstrijden. Van de vier groepswedstrijden in de UEFA Cup werd de eerste wedstrijd met 3-0 bij CSKA Moskou verloren, maar daarna bleef het team ongeslagen tegen Feyenoord (3-0), Lech Poznan (1-1) en met een 1-0-overwinning op Nancy.

 

 

De tiende plek in de competitie in het derde seizoen onder Lotina (2009/2010) zou naar verwachting zijn, en het team kon zich met name niet verder omhoog werken door de vele blessures en de beperkte versterking van de selectie. Een belangrijke aderlating was de terugkeer van Lafita naar Zaragoza vanwege een clausule in zijn contract. Hiervoor in de plaats kwam onder meer de Braziliaan Juca. De belangrijkste blessure was voor de nieuwe leider van het team, de Braziliaan Filipe Luis die in de zomer van 2010 voor €20 miljoen aan Atlético de Madrid werd verkocht. Die transfer was hard nodig voor de inkomsten van Deportivo, wat in december 2009 een schuld van €122 miljoen had. Op het moment van Filipes blessure in januari 2010 stond de club op een gedeelde vierde plaats, hoewel het op de rand van uitschakeling van de Copa del Rey stond. Het seizoen was moeizaam begonnen met een 3-2-nederlaag bij Real Madrid, een 1-0-overwinning op Mallorca en een 2-3-thuisnederlaag tegen Espanyol. Na de 0-3-uitoverwinning bij Xerez begon het te lopen, en het team won viermaal op rij (zonder tegendoelpunten). De 4-0-nederlaag bij Valladolid was een teleurstelling, maar Deportivo bleef daarna viermaal zonder nederlaag en versloeg onder meer Atlético de Madrid met 1-0. De serie werd onderbroken door een 1-3-nederlaag tegen FC Barcelona, waarbij Messi pas tien minuten voor tijd het verschil maakte. Uit de zes competitiewedstrijden erna behaalde Deportivo twee overwinningen, drie gelijke spelen en één nederlaag. In de herfst was Murcia uitgeschakeld in de beker, en in januari was het de beurt aan Valencia. Maar voor het derde seizoen op rij werd Deportivo zelf uitgeschakeld door Sevilla, mede omdat de Galiciërs wederom thuis verloren (0-3). De 0-1-overwinning in Sevilla met een veredeld B-elftal deed er vervolgens niet meer toe.

 

Voor het eerst in bijna 19 jaar won Real Madrid vervolgens in La Coruña met 1-3. In februari 2010 waren de resultaten nog behoorlijk met twee thuisoverwinningen, twee uitnederlagen en een gelijkspel bij Málaga. Maar daarna was het over. Het ontbreken van doelpunten betekende dat de ploeg elf speeldagen zonder overwinning zou blijven en daarmee vrij snel naar de middenmoot afzakte. Deze serie was een negatief record in de clubgeschiedenis van Deportivo. Met vijf doelpunten in die periode was het elftal slechts in staat om drie gelijke spelen te behalen, en het verloor dus achtmaal. Pas in de laatste thuiswedstrijd van het seizoen was er een 1-0-overwinning op Mallorca, en het seizoen eindigde met een 2-0-nederlaag bij Bilbao.

 

Over het eerste decennium van de 21ste eeuw was Deportivo de vierde club van Spanje gebleken, na de traditionele topclubs FC Barcelona en Real Madrid, en na Valencia, maar voor clubs als Sevilla, Villarreal, Atlético de Madrid en Bilbao. Het elftal nam vijfmaal deel aan de Champions League en behaalde daarin een positieve balans met 23 overwinningen, 15 gelijke spelen en 20 nederlagen. Dat het tweede decennium een stuk lastiger zou zijn, zou echter al meteen blijken in het vierde en laatste seizoen van Lotina.

 

Wat tegen Deportivo zou werken was dat zowel Hércules Alicante als Almería ongekend weinig punten behaalden dat seizoen en zouden degraderen, wat ertoe leidde dat de derde degradatieplek zwaarbevochten zou worden. Dat er een week na de zege op Racing de Santander een 1-0-nederlaag bij Hercules (onder leiding van coach Djukic) was, deed het team op dat moment weinig kwaad. Ook na die speeldag bleven er nog zeven teams onder Deportivo. Dat veranderde na de 0-1-thuisnederlaag tegen subtopper Atlético de Madrid (door een late goal van [[Agüero]]), waardoor de degradatiezone op nog maar 1 punt was en er geen teams meer tussen zaten. Waar na het seizoen nog vaak naar werd teruggekeken was de uitwedstrijd tegen Sporting de Gijón (2-2). Bij een 1-2-stand kreeg Sporting een zeer discutabele penalty, waardoor het uiteindelijk 2-2 werd en Sporting zich vrijwel veilig speelde, terwijl Deportivo in de degradatiezone belandde. Een week later was het daar echter alweer uit na de 2-1-zege op Bilbao. Het gat met de degradatiezone was drie punten toen de twee laatste speeldagen begonnen, terwijl Almería al was gedegradeerd en Hércules op zes punten van veiligheid stond. Het vertrouwen werd alleen maar vergroot toen Deportivo een 0-0-gelijkspel behaalde bij kampioen FC Barcelona, hoewel het thuisteam met vele reserves speelde.

 

 

Deze tussenstand van Mallorca betekende dat Deportivo bij een gelijkspel tegen Valencia veilig zou zijn op basis van onderlinge resultaten tegen Mallorca. Tegen Valencia ging het echter al meteen mis toen Aduriz na vier minuten scoorde. Deportivo liep zich vervolgens stuk op de muur die Valencia optrok en miste een aantal goede kansen. Tien minuten voor tijd bleek een doelpunt van Soldado de nekslag: 0-2. Wat Deportivo op dat moment nog had kunnen redden was een overwinning van Levante thuis tegen Zaragoza, maar verder dan 1-2 kwam de thuisclub niet. Deportivo eindigde daardoor het seizoen op een achttiende plek met 43 punten en was daarmee de 'beste' degradant sinds 1998 toen de Primera División uit 20 clubs ging bestaan.

Deze degradatie werd overigens een paar jaar later weer actueel, toen meerdere spelers en officials van Levante en Real Zaragoza werden aangeklaard voor 'matchfixing'. Dit leidde er al toe dat Gabi, die beide doelpunten maakte voor Zaragoza in de met 1-2 gewonnen wedstrijd, heeft toegegeven dat de wedstrijd gekocht was.<ref>http://www.ad.nl/ad/nl/1053/Primera-Division/article/detail/3760936/2014/10/02/Gabi-geeft-matchfixing-bij-Real-Zaragoza-toe.dhtml</ref>

 

Deportivo wist dat het snel naar de Primera División moest terugkeren om financieel niet helemaal in elkaar te klappen en daarom besloot het om de selectie zoveel mogelijk bij elkaar te houden. Dit betekende dat spelers als Aranzubia, Colotto, Zé Castro, Guardado, Valerón en Riki in de ''Liga Adelante'' kwamen te spelen onder leiding van de coach José Luis Oltra. Deportivo kon niet voorkomen dat de jonge aanvaller [[Adrián López]] naar Atlético de Madrid vertrok op transfervrije basis, en datzelfde gold voor verdediger Lopo, die naar Getafe ging. Ook de Braziliaan Juca vertrok. Daarentegen stond de komst van onder meer Germán Lux, Bruno Gama en Diogo Salomão.

 

Het team zou daarna nog driemaal verliezen (bij Sabadell, Almería en Xerex) en eenmaal gelijkspelen (thuis tegen Valladolid). De koppositie werd dan ook niet meer uit handen gegeven, en na 42 wedstrijden had Deportivo 91 punten verzameld (mede dankzij 29 overwinningen). Dit was een Spaans record voor de Segunda División. De titel kon echter pas op speeldag 41 worden gevierd na de 2-1-thuiswinst tegen Huesca, omdat zowel Celta als Valladolid op korte afstand volgden. De wedstrijd ervoor had Deportivo pas in blessuretijd met 1-2 bij Gimnástic gewonnen dankzij een doelpunt van Xisco, die in januari 2012 als huurling was teruggekeerd. Xisco scoorde ook de winnende treffer in het duel met Huesca. Dat Celta en Valladolid het team zo dicht op de nek zaten betekent dat Deportivo in de laatste twee speeldagen nog had kunnen terugvallen naar de derde positie, wat play-offs had betekend in plaats van rechtstreekse promotie. Deze twee plekken waren echter voor Deportivo en streekgenoot Celta de Vigo. Topscorers in dat seizoen waren Lassad met 14 doelpunten, Riki met 12 en Guardado met 10.

 

Ook in de zomer van 2012 verlieten enkele belangrijke spelers de club nadat hun contract was afgelopen, namelijk Colotto, Guardado en Lassad. Deportivo kon niet opbieden tegen de betere contracten die de spelers van andere clubs kregen aangeboden, ondanks de terugkeer naar de Primera División. Daartegenover stond de komst van met name huurlingen (Abel Aguilar, Pizzi, Nelson Oliveira en opnieuw Salomäo) of transfervrije spelers zoals Marchena. Zij zouden gedurende de wintermaanden worden vergezeld door de Portugese huurling Silvio en de Braziliaan Paulo Assunção.

 

Het contrast met twee jaar eerder was dat er gedurende het gehele seizoen sprake was van degradatiedreiging en het elftal ook niet zo overtuigend speelde als twee jaar eerder. Daarnaast werden er acht punten minder behaald dan tijdens de degradatie onder Lotina. De laatste speeldag was ook minder frustrerend voor Deportivo dan twee jaar eerder, omdat het al vrij snel duidelijk was dat Deportivo zelf moest winnen tegen Real Sociedad na de vroege achterstand, terwijl twee jaar eerder een gelijkspel tegen Valencia voldoende was geweest. De scores op de andere velden maakten al vrij snel duidelijk dat er daar niet op gerekend hoefde te worden.

 

Fernando Vázquez bleef aan als coach van Deportivo om het team onmiddellijk weer terug te brengen naar de Primera División. Dat zou moeten gebeuren met een vernieuwde selectie, waarin meer ruimte zou komen voor jonge lokale spelers. Ook deze zomer vertrokken er weer gereputeerde spelers als Aranzubia (naar Atlético), Riki (naar Granada), Valerón (naar Las Palmas), Zé Castro (naar Rayo Vallecano) en Bruno Gama (naar Dnipro Dnipropetrovsk). Daarnaast vertrokken basisspeler Aythami (naar Las Palmas) en de meestal in de basis spelende huurlingen Abel Aguilar, Nelson Oliveira, Pizzi en Silvio. Onder de nieuwe spelers bevonden zich Luisinho, Juan Culio, Borja Bastón, Rabello, Wilk en oudgediende Arizmendi. Daarnaast verlengde Marchena zijn contract voor nog een seizoen.

 

In de weken erna werkte Deportivo zich omhoog tot een vierde positie na tien speeldagen en kreeg het slechts één tegendoelpunt in vijf wedstrijden. Een tegenslag was de Copa-uitschakeling bij Jaén na een 2-0-nederlaag. Na de 2-0-competitienederlaag op Tenerife volgende een serie van zes wedstrijden met vijf overwinningen en één gelijkspel en nam Deportivo na de vijftiende speeldag de koppositie in. De 2-1-nederlaag bij het sterke Eibar luidde echter een serie van vijf wedstrijden in waarin driemaal werd gelijkgespeeld en tweemaal werd verloren. Na 22 speeldagen moest Deportivo daardoor de koppositie overgeven aan Sporting de Gijón. In deze periode vertrok een van de leiders van het team, Culio, voor €300.000 naar Al Wasl uit de Verenigde Arabische Emiraten. Daartegenover stond de komst van de aanvallers Ibrahim Sissoko en Toché, en een nieuwe huurdeal voor Salomão.

 

 

De promotie naar de Primera División betekende voor coach Fernando Vázquez een verlenging van zijn contract in juni 2014 tot 2016, maar enkele verklaringen van hem in de pers over het transferbeleid van Deportivo leidde tot zijn ontslag pas een maand later. Zijn opvolger werd Víctor Fernández. Ditmaal bleek Deportivo in staat om de meeste van zijn basiskrachten te behouden. Gehuurde spelers als Borja Bastón en Rabello keerden terug naar hun clubs. Van Arizmendi werd het contract ontbonden en van Marchena niet opnieuw verlengd. Diego Seoane zou in de winterstop worden uitgeleend aan Lugo, waar aanvaller Luis Fernández al op huurbasis speelde. De belangrijkste aanwinsten bleken rechterverdediger Juanfran, centrale verdediger Sidnei, de aanvallers Iván Cavaleiro, Lucas Pérez en Oriel Riera, middenvelders José Rodríguez, Mendunjanin en Luis Fariña, en aanvaller Isaac Cuenca.

 

Zo eindigden Deportivo, Granada en Eibar alle drie op 35 punten, maar degradeerde Eibar op basis van de onderlinge resultaten. Voor het eerst sinds de seizoenen 2009/2010 en 2010/2011 zou Deportivo weer eens twee seizoenen achter elkaar in de Primera División spelen.

 

In de zomer van 2015 bleek Deportivo in staat om zich aantoonbaar te versterken, in plaats van het voortdurend vertrek van de beste spelers. De enige speler die Deportivo zeker niet kon behouden was Iván Cavaleiro, die door zijn club Benfica voor €15 miljoen aan AS Monaco werd verkocht. Van spelers als José Rodríguez (Galatasaray), Luis Fariña (als huurling van Benfica naar Rayo Vallecano), Isaac Cuenca (Bursaspor), Toché (Oviedo) en Hélder Postiga (naar India) werd afscheid genomen. Het lukte de club om twee van de beste gehuurde spelers voor langere tijd vast te leggen: verdediger Sidnei tekende voor drie jaar en de in La Coruña geboren Lucas Pérez werd overgenomen van PAOK Saloniki en tekende voor vier jaar. Daarnaast werd Juanfran opnieuw geleend van Watford en Oriol Riera definitief overgenomen van Wigan Athletic. Daarbij bleef het niet. Van Sevilla werden de transfervrije verdedigers Fernando Navarro en Arribas overgenomen, en van Elche de middenvelders Fajr en Mosquera. Met Mosquera haalde Deportivo, na Lucas Pérez, opnieuw een in La Coruña geboren speler terug naar de club. In aanvallend opzicht was de grootste slag de komst van Luis Alberto als huurling van Liverpool. Daarnaast kwamen Jonás Gutierrez en Cani als ervaren transfervrije spelers en werden Fede Cartabia en Jonathan Rodriguez gehuurd.

 

 

Deportivo zou hierna maar liefst acht wedstrijden op rij ongeslagen blijven en behaalde in deze serie wedstrijden een enorme stunt bij FC Barcelona. Tegen Atlético toonde het team opnieuw weerstand door van een 0-1-achterstand op 1-1 te komen, maar bij Levante was dit net andersom. De kroon op de goede periode was tijdens speeldag 12 toen Celta de Vigo met een 2-0-nederlaag naar huis werd gestuurd. Dat werd een goed vervolg gegeven door een 0-2-overwinning op Las Palmas, en pas in de slotfase van de thuiswedstrijd tegen Sevilla moest een 1-1-gelijkspel worden toegestaan. De stunt bij FC Barcelona vond plaats tijdens de vijftiende speeldag. De wedstrijd toonde grote gelijkenissen met enkele maanden ervoor, omdat Messi het openingsdoelpunt in de eerste helft maakte en na een uur spelen de stand 2-0 werd. Lucas Pérez was wederom degene die de aansluitingstreffer maakte, en dit keer was het niet Salomäo maar middenvelder Álex Bergantiños die de 2-2 scoorde. Hierdoor werden beide goals in Nou Camp door spelers geboren in La Coruña gemaakt. Op de speeldag erna sloot Deportivo zich bij de subtop aan met een 2-0-overwinning op Eibar.

Op 30 mei 2016 werd coach Víctor Sánchez ontslagen ondanks dat zijn contract nog tot en met 2017 doorliep.

 

Twee weken nadat Víctor Sánchez de club verliet werd [[Gaizka Garitano]] als zijn vervanger aangesteld. De selectie werd flink vernieuwd. Nieuwkomers waren de doelmannen Tyton en Rubén Martínez, verdediger Raúl Albentosa, de middenvelder Guilherme, de aanvallende middenvelders Marlos Moreno, Carles Gil, Emre Çolak en Borja Valle, en de aanvallers Florin Andone en Joselu. Doelman Pletikosa en verdediger Manuel Pablo stopten met hun loopbaan. Daarnaast vertrokken Fabricio, Manu Fernández, Lopo, Jonás Gutiérrez, Cani, Miguel Cardoso, Fede Cartabia, Luis Alberto, Jonathan Rodríguez en Luis Fernández. De spelers Insúa, Juan Domínguez en Oriol Riera werden uitgeleend. Na de start van de competitie vertrok sterspeler Lucas Perez naar Arsenal voor € 19 miljoen. In september werd Ryan Babel als vervanger gehaald.

 

Toch kon het team niet definitief afstand nemen van de degradatiezone. Uit de volgende vier wedstrijden pakte Deportivo slechts thuis een punt tegen Granada en verloor het in die serie van rivaal Celta (0-1). De thuiszege op Málaga leek voldoende voor een veilige plek met degradatie op negen punten. Maar weer pakte Deportivo slechts een punt in vier wedstrijden, waardoor Sporting de Gijón tot vijf punten kwam met nog twee wedstrijden te spelen. De Asturiërs wonnen vervolgens met 0-1 bij Eibar, hoewel Deportivo een zwaarbevochten punt bij Villarreal pakte (0-0). Dat betekende veiligheid voor de Galiciërs omdat Sporting een negatief onderling resultaat met Deportivo had. Met een 3-0-thuiszege tegen het al uitgespeelde Las Palmas sloot de club het seizoen af met 36 punten; zes minder dan het jaar ervoor.

 

Deportivo renoveerde in de zomer van 2017 opnieuw de selectie flink. Juanfran en Guilherme werden gekocht na hun huurperiode. De Zwitserse international Fabian Schär werd als centrale verdediger aangetrokken. En Federico Cartabia keerde definitief terug naar Deportivo. Er kwamen huurovereenkomsten voor Federico Valverde (Real Madrid), Zakaria Bakkali (Valencia) en oudgediende Adrián López (FC Porto). Ook doelman Costel Pantilimon (Watford) werd gehuurd. De verrassing was de terugkeer op huurbasis van aanvaller Lucas Pérez. Verdediger Gerard Valentín werd als alternatief voor rechtsback Juanfran aangetrokken. De huurlingen Rubén Mártinez, Borja Valle en Saúl García bleven bij de club. Daar stond het vertrek van dertien spelers tegenover. Keepers Germán Lux en Davy Roef vertrokken en ook verdedigers Laure, Pablo Insúa en Rober Pier (op huurbasis) verlieten Deportivo. Met Juan Domínguez en Álex Bergantiños (op huurbasis) vertrok veel clubervaring. Fayçal Fajr ging naar Getafe. Aanvallers Ola John, Joselu, Marlos Moreno en Gaël Kakuta keerden niet terug van hun huurperiode. Oriol Riera ging naar Osasuna.

 

Door het gelijkspel bij Leganés (0–0) was het team vier wedstrijden ongeslagen, want elf maanden eerder voor het laatst was gebeurd. Ondertussen pakte concurrent Levante echter 20 punten uit 9 wedstrijden. Daarmee speelde het zichzelf veilig en kon Deportivo alleen nog teams als Leganés en Espanyol achterhalen als het in ieder geval zelf de vier resterende wedstrijden zou winnen. Dat was het team voor het laatst in april 2013 gelukt, wat degradatie toen niet kon voorkomen. In 2018 kwam die serie er niet, want Deportivo verloor met 2–4 van Barcelona. Na een 0–2-achterstand had Deportivo na de gelijkmaker op voorsprong kunnen komen, maar Barcelona won alsnog en was daarmee Spaans kampioen. Deportivo degradeerde voor de derde keer in zeven jaar naar de Segunda División. In al deze gevallen gebeurde dat in een thuiswedstrijd. De uitzondering in 2018 was dat er nog drie speeldagen te spelen waren. De vorige degradaties vonden plaats op de laatste speeldag. In de resterende wedstrijden pakte het een laat punt bij Celta de Vigo (1-1) en verloor het van Villarreal (2-4) en Valencia (2-1).

 

Twee dagen na het einde van de Primera División 2017/2018 kondigde Deportivo aan dat het afscheid nam van Clarence Seedorf. Twee weken eerder had het al Carmelo del Pozo als ''director deportivo'' aangesteld. Die functie stond open sinds het ontslag van Richard Barral vier maanden daarvoor. Del Pozo kreeg min of meer ''carte blanche'' om een trainer aan te stellen en de selectie aan te passen. Op 15 juni 2018 werd Natxo González als coach aangesteld. Hij was net daarvoor met Real Zaragoza uitgeschakeld in de play-offs voor promotie naar de Primera División. Del Pozo ging gesprekken aan met de selectie en kondigde aan dat hij alleen spelers wilde behouden die dat zelf ook graag wilden. Dit zorgde voor een grote uitloop. Doelman Rubén ging naar Osasuna en het contract van Tyton werd afgekocht. Bijna de gehele verdediging vertrok, waarvan Juanfran werd uitgeleend aan Leganés en Raúl Albentosa aan Gimnástic. Voor Luisinho, Sidnei en Schär ontving de club een vergoeding. De uitgeleende Rober Pier verkoos een nieuwe verhuurperiode bij Levante boven Deportivo. Het contract van Fernando Navarro liep af en hij beeindigde zijn carriere. Van de middenvelders vertrokken Celso Borges, Emre Colak en Guilherme. Fede Valverde keerde terug naar Real Madrid omdat zijn verhuurperiode was afgelopen. Muntari kreeg geen nieuw contract aangeboden. Van de aanvallers keerde Lucas Pérez terug naar Arsenal, dat hem verkocht aan West Ham United. Adrián keerde terug naar FC Porto. Andone werd verkocht aan Brighton. Bakkali keerde terug naar Valencia na zijn verhuurperiode. De al eerder aangetrokken Diego Rolán werd uitgeleend aan Leganés.

 

:2005, 2008

 

* 1993/1994: Deportivo bereikte de derde ronde van de UEFA Cup door Aalborg en Aston Villa uit te schakelen, maar werd uitgeschakeld door Eintracht Fankfurt

* 1994/1995: Deportivo bereikte opnieuw de derde ronde van de UEFA Cup door Rosenborg en Tirol Innsbruck te verslaan, maar werd uitgeschakeld door Borussia Dortmund (dat na 32 jaar dat seizoen weer Duits kampioen werd)

== Trivia ==

* De club houdt nog steeds het Spaanstalige "La Coruña" in de naam, wat niet langer officieel de naam van de stad is, maar nog wel veel wordt gebruikt in plaats van het Galicische A Coruña.

 

== Externe links ==