Rookmelder: verschil tussen versies

Een ionisatierookmelder bevat een [[radioactiviteit|radioactieve]] bron (meestal [[radium-226]] of [[americium-241]]) die continu [[alfastraling|alfadeeltjes]] uitstraalt. Deze alfadeeltjes passeren een ionisatieruimte waarover twee elektroden zijn aangebracht. Bij afwezigheid van rook zal er een stroom lopen tussen de elektroden. Wanneer er rookdeeltjes in de ionisatiekamer komen, worden de alfadeeltjes geblokkeerd en wordt de stroomkring onderbroken waarna de melder alarm slaat. Wegens milieuvoorschriften wordt aanbevolen een ionisatiemelder na 10 jaar te vervangen en naar de fabrikant terug te sturen of aan te bieden bij het klein chemisch afvalstation in uw gemeente voor een milieuvriendelijke verwerking. Weggooien van ionisatiemelders wordt - wegens de radioactieve bron - daarom ook afgeraden. Volgens de huidige Belgische en Nederlandse<ref>[http://wetten.overheid.nl/BWBR0012702/Hoofdstuk2/Artikel4 Besluit stralingsbescherming, artikel 4] (2001), [http://wetten.overheid.nl/BWBR0014499/ Regeling bekendmaking rechtvaardiging gebruik van ioniserende straling, bijlage 2] (2002).</ref> wetgeving mogen ionisatierookmelders sinds 2002 niet meer verkocht worden aan particulieren. De wetgeving bepaalt dus dat er alleen nog optische rookdetectors gebruikt mogen worden. Een ionisatierookmelder reageert bij een smeulbrand - typerend voor een beginnende brand in een woning - later dan een optische rookmelder. Er zijn meerdere gevallen bekend waarin een ionisatiemelder geheel niet in alarm ging terwijl de woonkamer geheel gevuld was met rook.{{Bron?||2017|12|23}}