BMI (motorfiets): verschil tussen versies

De constructiekosten van het blokje moesten binnen de perken blijven. Daarom bestonden [[carter (motortechniek)|carter]], [[Cilinder (motor)|cilinder]] en [[cilinderkop]] uit één stuk gietijzer. Het was een [[kop/zijklepmotor]], waarvan de inlaatklep als [[snuffelklep]] was uitgevoerd. [[Boring (werktuigbouw)|Boring]] en [[slag (zuiger)|slag]] bedroegen 45 x 50 mm, waardoor de [[cilinderinhoud]] op 80 cc kwam. Het blokje kon ca. 2.000 toeren draaien. Er was een [[total loss smering|total loss smeersysteem]] toegepast: elke 10 kilometer moest de bestuurder de oliepomp uittrekken om wat olie in het blokje te spuiten. De blokjes werden los verkocht via rijwielhandelaren. Op een fiets gemonteerd was een topsnelheid van ca. 40 km/h haalbaar, terwijl het verbruik slechts 1 : 70 bedroeg. Al snel bleek dat het blokje niet alleen als [[hulpmotor]] voor fietsen te gebruiken was: het werd toegepast als aandrijving voor invalidenvoertuigjes, voor werkkarretjes bij de [[Nederlandse Spoorwegen]] en als [[buitenboordmotor]]. Een [[scharensliep]] ontdekte dat het [[vliegwiel]] geschikt was voor de aandrijving van een slijpsteen die op de bovenste stang van het [[frame (fiets)|fietsframe]] bevestigd was. Het blokje woog 12twaalf kgkilo en werd verkocht voor fl95 95,=gulden. Wie niet zelf wilde sleutelen kon door fl60 60,=gulden méér te betalen een complete gemotoriseerde fiets bestellen. Dan bouwde BMI het blokje in een [[Burgers-ENR]] fietsframe of een frame van de firma Senders, die ook aan de Rembrandtlaan in Bilthoven gevestigd was.

Een commercieel succes werd de BMI motor echter niet. Feitelijk was het motortje bij zijn introductie al verouderd, terwijl bijvoorbeeld een 98 cc [[DKW]] [[Onder-de-zestiger]] slechts fl 60,= gulden méér kostte. In 1936 werd het bedrijf verkocht aan een handelsonderneming, die echter in 1937 de stekker eruit trok. Beyerman had nog wel geprobeerd een complete motorfiets voor de onder-de-zestiger klasse te produceren, maar het bleef bij een prototype.