De Zuidelijke Nederlanden maakten deel uit van het [[Verenigd Koninkrijk der Nederlanden]]. De Zuid-Nederlandse adel was echter hoofdzakelijk Franssprekend. De bom barstte in 1830 en [[Belgische onafhankelijkheid|België scheidde zich af]] en koos voor een constitutionele monarchie. De prille natie trachtte een staatshoofd te vinden dat aanvaardbaar was voor de grote mogendheden in Europa. Door het [[Nationaal Congres (België)|Nationaal Congres]] werd op 3 februari 1831 de zestienjarige [[Lodewijk van Orléans (hertog van Nemours)|Lodewijk Karel van Orléans]] aangewezen als troonopvolger. Hij versloeg in de stemming de twintigjarige [[August van Leuchtenberg]], zoon van [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]]s stiefzoon [[Eugène de Beauharnais]]. In de stemming van het Nationaal Congres eindigde [[Karel van Oostenrijk-Teschen]] als derde. Geen van deze drie kandidaten viel in de smaak bij de internationale mogendheden, die nauw betrokken waren bij de vormgeving van het Belgisch koninkrijk. Ook in beeld was de Nederlandse kroonprins [[Willem II der Nederlanden|Willem]], die het Nationaal Congres vooral bekoorde vanwege zijn vermeende liberale opvattingen.
Op 24 november 1830 nam het Nationaal Congres een decreet aan betreffende de eeuwige uitsluiting van de familie Van Oranje-Nassau van enige macht in België.
