Recente geschiedenis van het Midden-Oosten: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website |
k linkfix na aanmaak dp met AWB |
||
Regel 162:
Sinds de Suezcrisis waren de Palestijnen actiever geworden. De latere leider, [[Yasser Arafat]] richtte in [[1959]] de organisatie [[Al Fatah]] op. De eerste jaren van zijn bestaan, richtte Al Fatah zich op het verdedigen en uitdragen van de Palestijnse belangen middels het uitgaven van het blad [[Ons Palestina]].
De [[Palestijnse Bevrijdingsorganisatie|PLO]] (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) werd opgericht tijdens een Arabische top in 1964. De PLO had tot doel om leiding te gaan geven aan het Palestijnse verzet tegen Israël en werd onder toezicht van Egypte gesteld.
Al Fatah onder leiding van Arafat stelde zich inmiddels ook militanter op. Hij had een kleine militie gevormd die werd gesteund door het regime in Syrië. De eerste aanslag van Al Fatah mislukte doordat het Libanese leger van de plannen op de hoogte was gesteld en de betrokkenen tegenhield die op weg waren naar Israël om daar op [[Nieuwjaarsdag]] [[1965]] een aanslag te plegen.
Regel 173:
De nederlaag van de Arabische regimes maakte voor de Palestijnen duidelijk dat conventionele oorlogsvoering niet geschikt was om het Israëlische leger te bestrijden. Men veranderde van tactiek en stapte over op de [[guerrillaoorlog]]. Eerst werd deze gevoerd vanuit de recentelijk door Israël ingenomen [[Westelijke Jordaanoever]], maar Al Fatah-leider Yasser Arafat ondervond al vrij snel dat het hem ontbrak aan steun onder de Palestijnen die in dat gebied leefden. Het merendeel van de Palestijnen gaf de voorkeur aan een diplomatieke oplossing in plaats van gewapenderhand.
In januari 1968 stak Arafat de Jordaan over om zich te vestigen in het huidige Jordanië. Dit bracht hem succes toen hij een maand later de macht overnam in de [[Palestijnse Bevrijdingsorganisatie|PLO]]. Weer een maand later wist Arafat een symbolische overwinning op het Israëlische leger te halen bij het Jordaanse plaatsje [[Karameh]]. De PLO vernietigde een aantal tanks, doodde ten minste 30 Israëlische soldaten en wist het tot dan toe onaantastbare Israëlische leger terug te dringen. Het was het eerste Arabische militaire succes en leidde tot een grote aanwas van nieuwe strijders. De PLO groeide in drie jaar van zo’n 200 soldaten tot 30 duizend.
De acties van de PLO veranderden van karakter: burgerdoelen zoals supermarkten en bushaltes werden steeds vaker aangevallen. Ook richtte de PLO zich op buitenlandse burgerdoelen die vaak niets van doen hadden met de strijd van de Palestijnen. Zo werden vliegtuigen gekaapt, passagiers beschoten en vermoordde de PLO de [[Bloedbad van München|Israëlische sportploeg]] bij de [[Olympische Spelen]] in [[München]]. Dergelijke acties leidde tot reactie van het Israëlische leger.
Regel 212:
In 1987 brak er een opstand uit onder de Palestijnse bevolking in de betwiste gebieden gekenmerkt door massale demonstraties en uitbarstingen van geweld die bekend zou worden als de ''[[Intifada]]''. Overal in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever waren er grote protesten. De opstanden bereikten een hoogtepunt in 1988, toen de Palestijnse leider [[Yasser Arafat]] in de Algerijnse hoofdstad [[Algiers]] officieel de [[Palestina (staat)|Staat Palestina]] uitriep met als hoofdstad Jeruzalem. Arafat was nu niet meer de leider van de PLO, maar de "president van Palestina". De Intifada duurde zes jaar.
Als gevolg van Arafats steun voor Saddam Hoessein en de Iraakse invasie van Koeweit werd de [[geldkraan]] naar de [[Palestijnse Bevrijdingsorganisatie|PLO]] vanuit de Arabische wereld grotendeels dichtgedraaid. De PLO kwam hierdoor in grote problemen en moest haar koers herzien. Dit leidde in [[1993]] tot geheime vredesbesprekingen in de Noorse hoofdstad [[Oslo]]. Aanwezig waren de Israëlische premier Yitzchak Rabin, de Palestijnse leider Yasser Arafat en de Amerikaanse president Bill Clinton. Het eerste akkoord tussen Palestijnen en Israëli's werd hier gesloten (de [[Oslo-akkoorden]]). Afgesproken werd dat: de PLO Israël erkent en andersom; de PLO het [[terrorisme]] definitief afzweert; de PLO zelfbestuur krijgt in een aantal steden op de Westoever, waaronder [[Jericho]] en [[Ramallah]], en de Gazastrook; en Israël ophoudt met de bouw van joodse nederzettingen in de betwiste gebieden. Beroemd werden de handdruk van Arafat en Rabin in de tuin van het Witte Huis met Clinton als tussenpersoon. Rabin en Arafat alsmede Peres kregen in 1994 de [[Nobelprijs voor de Vrede]].
In 1994 sloot Jordanië als tweede Arabische land vrede met Israël. In 2000 werd op initiatief van de Amerikaanse president Bill Clinton een vredesakkoord uitgewerkt dat bekend zou worden als de ''Camp Davidakkoorden''. Het vredesakkoord werd door Arafat resoluut afgewezen.<ref>''Whose fault was the failure of Camp David?'' - http://www.jcpa.org/jl/vp474.htm</ref><ref>''Clinton to Arafat: It's all your fault'' - ''Newsweek'' 27 juni 2001</ref>
| |||