Wittevrouwenveld: verschil tussen versies

Het westelijk deel van de wijk lag tot de jaren 1930 in het [[winterbed]] van de [[Maas]]. In dit gebied lag een oude [[rivierarm]], die bij hoog water onder water liep, waardoor een groot deel van de bebouwde oostoever van Maastricht door het Maaswater werd omsloten. Bij de [[werkverschaffing]] tijdens de [[Grote Depressie|crisisjaren]] 1930-40 werd de [[overlaat]] gedempt met behulp van [[leem]], afkomstig uit een groeve in [[Heer (Maastricht)|Heer]].<ref>{{aut|P.J.H. Ubachs, en I.M.H. Evers}} (2005): ''Historische Encyclopedie Maastricht'', p. 585: 'winterbed'. Walburg Pers, Zutphen. {{ISBN|90-5730-399-X}}.</ref> Tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]] werd een begin gemaakt met de uitbreidingsplannen Burgemeestersbuurt en Schepenenbuurt in het middendeel van de wijk. Aan de Wittevrouwenweg werd in 1949 de eerste moderne galerijflat van Maastricht gebouwd, de Gemeenteflat van architect [[Frans Dingemans]]. In 1959 werd de tot dan toe rustige Wittevrouwenweg langs de oostzijde van het plein omgebouwd tot de ongelukkige N2-traverse, die in de decennia daarna tot veel overlast leidde.

 

 

In de jaren 1970-80 vonden in Wittevrouwenveld grootscheepse renovatieprojecten plaats, waarbij een groot aantal arbeiderswoningen werd afgebroken. Het westelijk deel van de wijk, nabij de begraafplaats Oostermaas, bestaat thans vrijwel uitsluitend uit straten met nieuwbouwwoningen. Op het terrein van de gesloopte villa Aldegonda aan de Scharnerweg werd begin deze eeuw een nieuwbouwproject met voornamelijk duurdere woningen gerealiseerd.