Substantivering: verschil tussen versies

Onder [[Taalkunde|taalkundigen]] heerst onenigheid over wat men precies met nominalisaties aanmoet. De heersende mening is dat nominalisaties tot formeel<ref>Snoeck Henkemans, ''Schrijven: Handleiding voor het opstellen van zakelijke teksten''</ref>, actieloos<ref>Van der Horst, ''Stijlwijzer''</ref>, onduidelijk<ref>Jaspers & Roodhof, ''Formuleren van beleidsnota's''</ref> en vaag<ref>Blom, Van de Laar & Verburg, ''Stijlgids: Leidraad voor financieel-economische teksten''</ref> taalgebruik leiden. Sommigen, zoals taalkundige [[Ron van Hogen]], vinden echter dat nominalisaties, mits afgewisseld met werkwoordconstructies (liefst in de tweede persoon), voor beweging in een tekst kunnen zorgen.<ref>'Tekstbeweging met nominalisaties', ''Tekst[blad]'' 1, 2004, pp. 13-19</ref> Ook is de combinatie nominalisatie - werkwoord uitermate geschikt om verschillen tussen algemene/abstracte en concrete zaken te benadrukken, zo zegt Van Hogen.