Johann Nepomuk Hummel: verschil tussen versies

Hummel was in de jaren 1820 de meest gevraagde (en de duurste) pianoleraar in Europa. Zijn methode ''Ausführlich theoretisch-practische Anweisung zum Piano-Forte Spiel'' uit 1828 gold lange tijd als gezaghebbend leerboek en voor het eerst werden de Etudes van [[Carl Czerny]] verdrongen het van de eerste plaats. Hummels principes waren conservatief. Zoals in zijn werken de bovenstem altijd de leiding had, moest bij het pianospelen altijd op het zangrijke spel van de rechterhand worden gelet. Ook de polyfone traditie, vooral de composities van [[Johann Sebastian Bach]] waardeerde hij altijd bijzonder. In verschillende van zijn composities vindt men nog een becijferde bas. Klaarheid in de structuur en transparantie waren altijd de basis voor zijn pianospel. Maar het is ook begrijpelijk, dat rond 1830, toen [[Frédéric Chopin]] en de jonge [[Robert Schumann]] bekend werden, veel van de principes van Hummel als ouderwets werden gezien.