Doornburgh (Maarssen): verschil tussen versies

De Utrechtse domheer Willem van Zon kreeg het in 1684 in zijn bezit. Vermoedelijk liet hij het huis grootschalig verbouwen. Na het overlijden van Van Zon nam Abraham van Romswinckel het in 1718 over waarna het bij twee [[Asjkenaziem|Portugees-Joodse]] families terechtkwam. Het zeer kostbare smeedijzeren hekwerk aan de Vechtzijde dateert uit deze periode en werd vermoedelijk in 1725 door de eigenaar Jacobus de Chaves aangebracht. [[Jan Elias Huydecoper (1735-1808)|Jan Elias Huydecoper]] kocht het in 1772 en tot 1912 zou Doornburgh binnen deze [[Huydecoper van Maarsseveen (familie)|familie]] blijven. De aangrenzende buitenplaats [[Goudestein]] was in deze periode ook in hun bezit. De gronden van Doornburgh werden daarbij uitgebreid (zie ook: [[Elsenburg (Maarssen)|Elsenburg]]) en begin 19e eeuw voorzag de [[landschapsarchitect]] [[Jan David Zocher|J.D. Zocher jr.]] het van een bos en park. De volgende eigenaar, Jan Pieter van Voorst van Beest (O.O.N) (gehuwd met Emilie Sophie Baronesse van Heeckeren), besloot tot een grootschalige restauratie, tevens werd onder meer de [[entree]] gewijzigd en voorzien van een begin-18e-eeuwse Groningse ingangspartij. De plafondschildering op doek, eerst aangebracht na 1920, is van de hand van [[Jan Abel Wassenbergh]]. Daarnaast gaf Van Voorst van Beest het een bestemming als [[museum]]. In 1957 verkoopt Van Voorst van Beest het huis aan de Priorij van Reguliere Kanunnikessen van het Heilig Graf. In januari 2017 is het landgoed verkocht aan MeyerBergman Erfgoed Ontwikkeling. ([http://www.mbeontwikkeling.nl/buitenplaats-doornburgh/ mbe])