Paus Pius XII: verschil tussen versies

Eugenio Pacelli had al sinds zijn geboorte een zwakke gezondheid. Aan het einde van 1953 werd hij echter ernstig ziek. Hij leed aan [[gastritis]] en een [[hik|chronische hik]], waardoor hij niet in staat was om te eten. Hoewel er binnen het Vaticaan diverse medische specialisten actief waren, was het de [[lijfarts]] van Pius, Riccardo Galeazzo-Lisi, die een prominente plaats innam. Deze dokter was een [[oogarts]], die in het verleden slechts enkele andere medische handelingen had verricht. Zijn optreden als arts voor de zieke paus werd dan ook beschreven als uiterst twijfelachtig.<ref name= "Heirs 14">''Heirs of the Fisherman'', p. 14</ref>

 

Doordat zijn gezondheid niet verbeterde, overwoog Pius XII in 1954 af te treden. Aan een kardinaal vertrouwde hij toe ''dat de kerk behoefte had aan een gezond leider''. Van mgr. [[Ludwig Kaas]], de Duitse theoloog die zich intensief had bemoeid met de [[restauratie (kunst)|restauratie]] van de [[mozaïek]]en in de Sint-Pieter en die in Pacelli's Duitse tijd met hem bevriend was geraakt, had de paus eerder gehoord over een [[Zwitserland|Zwitsers]] [[gerontologie|gerontoloog]], Paul Niehans, die gunstige verjongingseffecten verwachtte van injecties met cellulaire extracten uit de [[hypothalamus]] en de [[bijnier]]en van [[foetus|foetale]] [[lam (schaap)|lammeren]]. De paus was hierin zeer geïnteresseerd. Niehans werd naar Rome gehaald en Galeazzo-Lisi onderging vervolgens een proefbehandeling met de injecties, waarvan hij geen merkbare gevolgen droeg. In januari van 1954 onderging de paus zijn eerste behandeling. Het ging echter opnieuw niet goed met de kerkleider: ditmaal kreeg hij hevige maagkrampen en braakte hij bloed. Het duurde tot diep in de zomer voordat de paus hiervan weer hersteld was. Niettemin vroeg hij in september - tot ieders verbazing, en tegen het advies van zijn artsen in - om een nieuwe injectie. De reacties waren nu zo mogelijk nog heviger dan in januari.<ref>Over de injecties van Niehans en de gevolgen: [[Francis A. Burkle-Young]], ''Passing the keys: Modern cardinals, conclaves and the election of the next pope'', New York, Oxford, 1999 ISBN 1-56833-130-4, p. 69</ref>