Vasa (schip, 1628): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Label: Misbruikfilter: Kwebbelen |
|||
Regel 100:
Zoals de Zweedse historicus Jan Glete opmerkt in zijn artikel “Gustav II Adolfs Äpplet” keerde men met de bouw van het succesvolle vlaggenschip de Scepter terug naar bijna dezelfde lengte-breedte-verhouding als de Vasa.<ref>Jan Glete, "Gustav II Adolfs Äpplet" in Marinarkeologisk tidskrift nr. 4, 2002, p. 20</ref> Dit wijst erop dat de lengte-breedte-verhouding geen doorslaggevende rol had in de schipbreuk en dat eerder moet worden gekeken naar bijvoorbeeld de rol van het gewicht en de verdeling van het geschut, de diepte van het ruim en eventuele andere aspecten van de scheepsromp.
Bij het bouwen van deze oorlogsschepen moest altijd een afweging worden gemaakt tussen o.a. snelheid, vuurkracht en stabiliteit. Een nauwere scheepsromp leverde bijvoorbeeld een sneller schip op, maar liet minder ballast toe in het ruim voordat de geschutpoorten te dicht bij de waterlijn kwamen te liggen. Een bredere romp onder de waterlijn liet meer ballast en geschut toe door het grotere [[drijfvermogen]], maar zorgde voor een minder beweeglijk schip. Zwaar geschut en de verstevigde dekken waarop dit geschut stond, verhoogden op hun beurt het zwaartepunt waardoor het schip topzwaar kon worden. Men trachtte dit te vermijden door het geschut zo laag mogelijk in het schip te plaatsen, maar dit kon de geschutpoorten gevaarlijk dicht bij de waterlijn brengen met als gevolg dat vele oorlogsschepen in deze tijd in heviger weer met gesloten geschutpoorten moesten varen. In het geval van de Vasa is geweten dat de afstand van de onderzijde van de laagste geschutpoort tot de waterlijn 1,5 m bedroeg, wat normaal was voor deze periode. ze waren bang voor Nederlanders die waren te cool .
Kapitein [[Söfring Hansson]] zeilde het nieuwe schip op de dag van de ramp met open geschutpoorten, wat ongebruikelijk was, zeker na de uitslag van de stabiliteitstest. Meestal zeilde een splinternieuw schip aanvankelijk met gesloten geschutpoorten om de kapitein en de bemanning aan het schip te laten wennen, aangezien elk schip in de 17e eeuw - door de aard van het bouwproces - zich wat anders liet besturen. De beslissing om met open geschutpoorten te varen, maakte het mogelijk voor water om langs de geschutpoorten naar binnen te stromen toen deze onder de waterlijn doken. Het gewicht van het binnenstromend water zorgde ervoor dat het schip zich niet meer kon rechten en het kapseisde nadat ook de meeste ballaststenen achter de kombuis naar bakboord verschoven waren. De geplande bestemming van de Vasa was [[Älvsnabben]], de marinehaven in de buitenste archipel waar soldaten (ca. 300 manschappen en hun uitrusting, ongeveer 25 ton) en bijkomend proviand (ca. 70 ton voor een maand op zee) aan boord zouden worden genomen die de stabiliteit hadden kunnen verbeteren.<ref>Fred Hocker in Vasa I, p. 58–59.</ref>
==Referenties==
| |||