Christenvervolgingen: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Dyolf77 (overleg | bijdragen)
Regel 18:
 
{{Zie hoofdartikel|Christenvervolgingen door Diocletianus, Galerius en Maximinus}}
[[Diocletianus]] ontketende in 303 de sterkste en bloedigste christenvervolging omdat de christenen nog steeds niet wilden offeren aan de staatsgoden. In het westen hebben deze vervolgingen geduurd tot 306 en in het oosten tot 311313. Ze werden door [[Galerius]] gestimuleerd maar door [[Constantius I Chlorus|Constantius Chlorus]] tegengewerkt.
 
Aan de vervolgingen in het Romeinse Rijk zou pas een eind komen met het [[Edict van Milaan]] van 313, waarmee [[Constantijn de Grote]] [[godsdienstvrijheid]] proclameerde. Het luidde een periode in van samenwerking tussen het christendom en het Romeinse Rijk. Deze is nog korte tijd verstoord geraakt onder [[Julianus de Afvallige]] (361-363), maar geleidelijk aan ontwikkelde die samenwerking en verdraagzaamheid ten opzichte van de christenen tot voorkeur van het Rijk voor het christendom.