William Howard Taft: verschil tussen versies

Het [[Hooggerechtshof van de Verenigde Staten|Hooggerechtshof]] had in 1889 een vacante zetel. Gouverneur Foraker suggereerde president [[Benjamin Harrison]] om Taft, die de zetel ambieerde, te benoemen. Dat deed de president niet. In plaats daarvan benoemde Harrison hem tot advocaat-generaal. Ook dit was geen onverdienstelijke promotie, want in die functie vertegenwoordigde Taft de belangen van de Amerikaanse federale overheid bij het Hooggerechtshof in zaken waarwaarin zij partij in was. Hij won 15 van de 18 zaken die door het Hooggerechtshof werden behandeld.

Het [[Amerikaanse Congres]] besloot in maart 1891 dat elk federaal Hof van Beroep met een extra zetel, dus met een extra rechter, werd uitgebreid. Harrison benoemde Taft in maart 1892 tot rechter van het [[Hof van Beroep voor het 6e circuit]] in Cincinnati. Dit was een benoeming voor het leven en leek een mooi opstapje naar het Hooggerechtshof. Tafts oudere halfbroer Charles was eneen succesvol zakenman en vulde zijn “bescheiden” rechterssalaris aan, waardoor Taft en zijn vrouw op stand konden leven .

Als rechter werd hij gezien als een conservatief, hoewel hij het recht op vakbondsvorming en het recht om te staken (twee belangrijke thema's in het laatste decennium van de 19e eeuw) verdedigde. In 1896 ging hij, naast zijn werk als federaal rechter, les geven op de Cincinnati Law School. Als rechter kon hij zich niet direct inlaten met politiek, maar Taft volgde wel nauw de ontwikkelingen binnen de Republikeinse Partij. Hij zag met enig ongeloof de opkomst van Ohio-gouverneur [[William McKinley]] aan, maar steunde hem toen duidelijk werd dat hij de beste kansen had op de Republikeinse presidentsnominatie in 1896. Onder McKinleys presidentschap kwam er maar een zetel in het Hooggerechtshof vacant. De president koos voor [[Joseph McKenna]].