Poolse Veldtocht: verschil tussen versies

In 1919 was te [[Versailles (hoofdbetekenis)|Versailles]] een deel van [[Duitse Keizerrijk|Duitsland]] aan Polen toegewezen. Polen kreeg via de [[Poolse Corridor|Corridor]] een toegang tot de zee bij de havenstad [[Gdynia]]. Ingeklemd tussen deze Corridor en de Duitse [[exclave]] [[Oost-Pruisen]] lag de stad Danzig (het huidige [[Gdańsk]]), die als [[Vrije Stad Danzig (1920-1939)|Vrije Stad Danzig]] tot onafhankelijke stadstaat was uitgeroepen. Deze stond wel onder toezicht van de [[Volkenbond]] en de stad had geen echte leider. Veel Duitsers leefden in het gebied dat was afgestaan aan Polen, zoals een stuk van Oost-Pruisen en de stad Danzig. Ondanks alle ontevredenheid brak er geen oorlog uit tussen Duitsland en Polen, terwijl dat wel gebeurde tussen Polen en de Sovjet-Unie. In deze [[Pools-Russische Oorlog]] wisten de Polen grote delen van Wit-Rusland en de Oekraïne (waaronder [[Kiev]]) te bezetten, werden teruggedreven tot Warschau, maar wisten het initiatief te herwinnen en opnieuw ver naar het oosten op te rukken. Hierdoor was de Poolse onderhandelingspositie gunstig en konden de Polen bij de uiteindelijke vrede met de Sovjet-Unie een flinke oostwaartse gebiedsuitbreiding realiseren. De gebiedsafstanden door Duitsland en de Sovjet-Unie zetten kwaad bloed bij beide landen. Ze meenden nog een flinke appel met Polen te hebben te schillen en wachtten op een kans op wraak. De Duitsers die in Pools gebied en Danzig kwamen te wonen (Volksduitsers) waren ontevreden en voelden zich achtergesteld. Al vrij vroeg kwamen ze, evenals de bewoners van het nog wel Duitse Oost-Pruisen, onder invloed van het nationaalsocialisme en werden lokale afdelingen van de NSDAP opgericht.

 

Toen Hitler aan de macht kwam, ging hij zich eerst bezighouden met de binnenlandse politiek, om alle antinazi elementen uit de samenleving te verwijderen. Duitsland was geïsoleerd en kon het zich niet permitteren om aan beide zijden vijandige buren te hebben. De Duitse buitenlandse politiek hield zich dan ook deze eerste jaren met succes bezig met het doorbreken van het diplomatieke isolement van Duitsland. In 1935 sloot Hitler zelfs een non-agressie pact met Polen om de oostgrens veilig te houden. Hierdoor kon hij ongestoord zijn gang gaan in Duitsland. Na de herbewapening en de ''[[Anschluss]]'' van Oostenrijk werd de druk geleidelijk opgevoerd. Voordat [[Sudetenland]] was toegewezen aan Duitsland, bestond de kans dat dit ook met Polen gebeurde.