Milvische Brug: verschil tussen versies

In de [[middeleeuwen]] kreeg de brug de naam ''Ponte Mollo'', een naam die wel verklaard wordt uit het feit dat de brug zou ‘veren’ (Italiaans: ''mollegiare''), maar waarschijnlijk eerder met de erbarmelijke staat van de brug (Italiaans: ''molle'' = slap) te maken had. In de middeleeuwen werd de brug meerdere keren gerestaureerd. In 1450 werd onder [[paus Nicolaas V]] een restauratie begonnen die in 1457 onder [[paus Calixtus III]] werd voltooid. Houten onderdelen (mogelijk van middeleeuwse reparaties) werden verwijderd, evenals een driehoekig middeleeuws fort (''Tripizzone'' genaamd) aan de noordkant. De brug kreeg vier grote bogen en twee kleinere. Een oude wachttoren aan de noordkant, die oorspronkelijk stamde uit de [[3e eeuw|derde eeuw]], werd gerestaureerd. In 1805 werd de brug door [[Giuseppe Valadier|Valadier]] in opdracht van [[paus Pius VII]] opnieuw gerestaureerd, waarbij de wachttoren zijn huidige boogvorm kreeg. In 1849 werd de brug door [[Giuseppe Garibaldi|Garibaldi]] opgeblazen om de opmars van Franse troepen tot stilstand te brengen. Zijn huidige vorm kreeg de brug bij een nieuwe reconstructie in 1850 onder [[paus Pius IX]]. De brug is nu een voetgangersbrug van 132 meter lang. Aan de zuidelijke opgang staat links een standbeeld van [[Onbevlekte Ontvangenis van Maria|''l’Immacolata'']] (door Domenico Pigiani uit 1840) en rechts een standbeeld van [[Johannes Nepomucenus|Sint-Johannes Nepomucenus]], die gold als beschermheilige tegen het verdrinken en van mensen die een geheim moeten bewaren.