Andy Warhol: verschil tussen versies

Warhols meest succesvolle film was ''[[Chelsea Girls]]'' (1966); de film was innovatief aangezien hij bestond uit twee simultaan geprojecteerde 16-mm-filmrollen met uiteenlopende verhalen. Vanuit de projectiecabine werd het geluidsniveau voor één film verhoogd om dat verhaal te verduidelijken terwijl het voor de andere film werd verlaagd, waarna de rollen werden omgekeerd. Deze wijze van verdubbeling van de afbeelding gebruikte Warhol ook in zijn zeefdrukken van het begin van de jaren zestig. De invloed van de film met meerdere gelijktijdige lagen en verhalen is merkbaar in moderne producties als ''[[Timecode]]'' van [[Mike Figgis]] en, indirect, de eerste [[seizoen (omroep)|seizoen]]en van ''[[24 (televisie)|24]]''.

 

 

Nadat Warhol op 3 juni 1968 was neergeschoten door Valerie Solanas trok hij zich terug als regisseur en liet het maken van films over aan Paul Morrissey. Deze stuurde de aanpak van de Warhol-films meer en meer in de richting van gewone ''B-movies'' met een duidelijk verhaaltje (bijvoorbeeld: ''[[Flesh (1968)|Flesh]]'', ''[[Trash (film)|Trash]]'' en ''[[Heat (1972)|Heat]]''). Deze films en ook de later gemaakte films ''[[Blood for Dracula]]'' en ''[[Flesh for Frankenstein]]'' waren veel normaler dan alles wat Warhol als regisseur ooit zelf had gemaakt. De ster in deze films was Joe Dallesandro, die eigenlijk eerder een Morrissey-ster was dan een echte Andy Warhol ''superstar''.