Versie van 24 feb 2018 10:14 bewerken Peluba (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers 9.584 bewerkingen verplaatst ← Oudere bewerking		Versie van 24 feb 2018 10:17 bewerken ongedaan maken Peluba (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers 9.584 bewerkingen cfr titel hoort hier niet thuis Nieuwere bewerking →
Regel 121: === Van de rijksdeling in 395 tot de verovering van Rome in 410 === [[Bestand:Roman empire 395.jpg\|thumb\|Het Romeinse Rijk bij de dood van Theodosius I in 395 n.Chr.]] Theodosius verenigde het rijk nog eenmaal, en voor korte tijd, vóór het na zijn dood onder zijn zonen [[Flavius Honorius\|Honorius]] (in het Westen) en [[Arcadius van Byzantium\|Arcadius]] (in het Oosten) in 395 tot een definitieve rijksdeling kwam. De tijdgenoten zagen deze deling, die toevallig de laatste in een lange rij was, niet als een keerpunt. En in de praktijk werd het principe van de rijkseenheid ook verder uitgedragen. De wetten van de keizer golden voor het gehele rijk en de consuls uit het Westen werden, tot de afschaffing van het consulaat onder Justinianus, net zo goed in het Oost-Romeinse Rijk erkend als omgekeerd de Oost-Romeinse consuls in het Westen. Desondanks groeiden de beide rijkshelften na 395 feitelijk steeds verder uit elkaar. Het West-Romeinse Rijk stond er rond 400 economisch slechter voor dan het Oosten. Aan het begin van de regering van Arcadius werd het afgebroken conflict met het West-Romeinse Rijk over het bezit van [[Illyricum]] bijgelegd. In het Oosten begon een periode van relatieve vrede, die slechts enkele malen werd onderbroken door oorlogen aan de Donau tegen de [[Hunnen]] en [[Germanen]] en in 420–422 en 441 en twee korte oorlogen tegen de [[Sassaniden]]. Pas in de tweede helft van de 5e eeuw moest ook het Oost-Romeinse Rijk opnieuw de verdediging van zijn grenzen ter hand nemen. Het Oosten was economisch sterker en kon nog steeds grote sommen geld mobiliseren. De Oost-Romeinse diplomatie slaagde er tevens in, meerdere aanvallen naar het Westen om te buigen. Vooral de invloed van de legeraanvoerders, die vaak van barbaarse afkomst waren, kon deels ingedamd en uiteindelijk teruggedrongen worden. [[Arcadius]] en zijn zoon [[Theodosius II van Byzantium\|Theodosius II]] waren weliswaar geen geschikte heersers, maar het bestuur van het rijk leed hier verder niet onder. Aan het begin van de regering van Arcadius werd het afgebroken conflict met het West-Romeinse Rijk over het bezit van [[Illyricum]] bijgelegd. De keizer van het Westen, [[Honorius (keizer)\|Honorius]], had een tijd lang, in het nauw gedrongen door de machtige generaal [[Stilicho]], nog overwogen, militair tegen het Oost-Romeinse Rijk op te trekken. De 'rijksgrens' werd vanaf 400 echter steeds instabieler, en de invloed en macht van de Germanen (zoals [[Vandalen]] en [[Sueben]], later ook [[Bourgondiërs]]) en [[Alanen]] over het West-Romeinse nam toe. In feite woonden vele van deze volkeren al vele decennia binnen het rijk, en waren deze ook gedeeltelijk geromaniseerd. Ze vormden echter een continue bedreiging voor de politieke macht van het rijk. In 408 werd Stilicho, met medeweten van zijn schoonzoon Honorius, omgebracht. Het werd weer eens bewezen, dat de keizers al te machtige legeraanvoerders dienden te wantrouwen – en dit was niet altijd ten onrechte.

Late oudheid: verschil tussen versies