HetIn Zundertshet isdagelijks betertaalgebruik danworden Bredaastaalvariëteiten inmet alleseen klein en streekgebonden aantal sprekers vaak als varianten beschouwd van een standaardtaal waar ze nauw aan verwant zijn. Dit is een omkering van oorzaak en gevolg. Dialecten vloeiden niet voort uit een standaardtaal, die, zoals sommigen denken een oorspronkelijke en correcte taalvorm zou zijn, waaruit dialecten als afbuigingen ontstaan zouden zijn. Het beeld van dialecten als vervormingen van de standaardtaal is een anachronistische voorstelling van zaken. De taalontwikkeling vormde een standaardtaal door systematisering en cultivering van een bepaald dialect, dat daartoe de geëigende eigenschappen bezat in de hogere maatschappelijke, politieke en economische status van de sprekers van dat dialect. En door een gunstige centrale ligging van hun gemeenschap welke taalgebruikers in hun omgeving ertoe bracht zich aan te passen aan het prestigieuze dialect, om te beginnen in hun geschreven taal. Dit was ook een sociaal proces want de taalaanpassing begon in de hogere strata. In het ontstaan van de Nederlandse standaardtaal waren voor de 17de eeuw vooral zuidelijke dialecten bepalend, en het Antwerps was dominant voordat de politieke en religieuze scheiding van de noordelijke en de zuidelijke Nederlanden plaatsvond. Pas sinds de 17de eeuw is het Hollands bepalender geworden, maar dan wel op basis van de oudere zuidelijke grondslagen.
Als bepalend voor de 'mate' van dialectisch zijn van een taalvariëteit, gelden dan ook doorgaans sociale criteria zoals de mate van verschriftelijking, het sociale aanzien, de mate van politieke zelfstandigheid van het gebied waarin de variëteit wordt gesproken en de mate van afwijking van een standaardtaal.
