Serge Gainsbourg: verschil tussen versies

Hij werd geboren als Lucien Ginsburg in [[Parijs]] als de zoon van Joods-Oekraïense ouders van [[Charkov]] ([[Oekraïne]]), die hun geboorteland waren ontvlucht na de [[Russische Revolutie]]. Zijn vader was een pianist, die ook aan schilderkunst deed, zijn moeder een [[mezzosopraan]]. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs, waar zijn vader piano speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan een [[conservatorium]]. De Ginsburgs kregen in 1932 de Franse nationaliteit, die hen tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]] tijdelijk ontnomen werd door het [[Vichy-Frankrijk|Vichy-regime]]. Onder de Duitse bezetting moesten ze de [[davidster]] dragen in Parijs en doken ze onder om aan deportatie te ontsnappen.

 

 

Sinds 1947 had hij een relatie met de surrealistische schilderes [[Élisabeth Levitsky]], de dochter van Russische aristocraten, met wie hij in 1951 huwde. Nadat hij in 1957 van haar gescheiden was, begon hij een relatie met [[Françoise-Antoinette Pancrazzi]], met wie hij van 1964 tot 1966 getrouwd was en twee kinderen had (het tweede kwam er toen ze zich na hun scheiding kortstondig verzoend hadden). In 1967 had hij een verhouding van enkele maanden met [[Brigitte Bardot]]. In 1968 leerde hij de Engelse actrice [[Jane Birkin]] kennen toen ze samen in een film optraden. Van haar had hij in 1971 zijn dochter [[Charlotte Gainsbourg]]. Ze gingen in 1980 uit elkaar. Het jaar daarop ging Gainsbourg samenwonen met de 21 jaar jongere mannequin [[Bambou]] (Caroline Paulus), wier vader een neef was van [[Friedrich Paulus]]. Hij was getrouwd met haar van 1981 tot zijn dood, in 1986 kregen ze een zoon: Lucien of [[Lulu Gainsbourg]]. In 1986 begon hij ook een discrete verhouding met een zestienjarige bewonderaarster en tegelijk een 'vriendschappelijke' relatie met een twaalfjarig meisje. Beide relaties duurden tot aan zijn dood en werden een tijd later door de betrokkenen bekendgemaakt.

Gainsbourg schreef soundtracks voor meer dan veertig films. Zelf regisseerde hij vier films: ''[[Je t'aime... moi non plus (film)|Je t'aime... moi non plus]]'', ''[[Equateur (film)|Equateur]]'', ''[[Charlotte For Ever]]'' en ''[[Stan The Flasher]]''.

 

 

''[[Histoire de Melody Nelson]]'' werd uitgebracht in 1971. Het was een conceptalbum samengesteld door Jean-Claude Vannier en vooral gebaseerd op [[Vladimir Nabokov|Nabokov]]s roman [[Lolita (roman)|Lolita]]. Het heeft artiesten zoals [[Air (band)|Air]], [[David Holmes (componist)|David Holmes]] en [[Beck Hansen|Beck]] beïnvloed. In 1975 bracht hij het album ''[[Rock Around the Bunker]]'' uit, een rockalbum dat volledig gewijd is aan het [[Nationaalsocialisme|nazisme]], waarin hij met zwarte humor herinneringen bovenhaalt van hoe hij en zijn familie leden tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]]. Het daaropvolgende jaar werd ''[[L'Homme à tête de chou]]'' uitgebracht met Marilou als een nieuw karakter en met veel bombastische, [[orkest]]rale muziek.

 

 

Tijdens de laatste tien jaar van zijn leven verscheen hij dikwijls op de Franse tv in talkshows, met zijn controversiële humor en provocaties. Tijdens een live optreden deelde hij, zichtbaar [[dronkenschap|stomdronken]], zijn medegaste [[Whitney Houston]] mee dat hij hij haar wilde neuken.<ref>"I want to fuck you": [http://www.youtube.com/watch?v=bMdXi6f5KRg Youtubefilmpje van het voorval]</ref> Zijn liedjes werden steeds excentrieker, van het anti-drug 'Les Enfants de la Chance' tot het dubbelzinnige 'Lemon Incest' met zijn dochter Charlotte. Dit illustreert zijn liefde voor woordspelletjes, soms ook pijnlijk, 'Bowie, Bah Oui' (of: 'Bowie, Beau oui comme Bowie').