Engels: verschil tussen versies

Het Engels vindt zijn oorsprong in de Germaanse talen die in [[Groot-Brittannië]] gesproken werden, in het bijzonder de taal van de [[Angelen]], de [[Saksen (volk)|Saksen]] en de [[Juten (volk)|Juten]].<ref>Robert McCrum, William Cran, Robert MacNeil: ''The Story of English'' hoofdstuk 2 'The Mother Tongue': ''"In the simplest terms, the language was brought to Britain by Germanic tribes, the Angles, the Saxons, and Jutes"''</ref> Het is sterk beïnvloed door het [[Oudnoords]] (dankzij de vele [[Vikingen]] die er zich vestigden tussen 800-1000) en vooral het oudnederlands[[Oudfrans]] (na de verovering door de [[Normandië]]rs in 1066). De [[grammatica]]le structuur van het Engels is dus nog steeds overwegend Germaans op enkele aan de [[Romaanse talen]] ontleende zinsconstructies na, maar van de totale Engelse [[woordenschat]] is veel (circa 60%) ontleend aan het [[Oudfrans]] en [[Latijn]]. Men noemt het Engels daarom soms ook wel een brugtaal tussen de wereld van de Germaanse en die van de Romaanse talen.

eenEen groot deel van de Engelse woordenschat is van franseFranse of dialectenlangues''langues d'oïl''-oorsprong. Deze woorden werden overgenomen in het Engels via de [[Anglo-Normandisch]]e taal die werd gesproken door de [[bovenklasse]] in Engeland in de eeuwen na de [[Normandische verovering van Engeland]]. Woorden van Normandisch-Franse herkomst zijn onder andere ''competition, mountain, art, table, publicity, police, role, routine, machine'' en ''force''. In de loop van de tijd zijn deze woorden verder verengelst, waardoor ze beter passen bij de Engelse regels op het gebied van [[fonologie]], uitspraak en spelling.