Operatie Black Tulip: verschil tussen versies

Na de Tweede Wereldoorlog bestonden er binnen Nederland op grote schaal wraakgevoelens tegenover Duitsland en de Duitsers. Ook Duits-Joodse vluchtelingen die voorafgaande aan de Tweede Wereldoorlog naar Nederland waren gevlucht, werden op basis van hun Duitse afkomst als vijandelijke onderdanen beschouwd. Sommigen van hen werden na terugkomst uit een concentratiekamp bij aankomst in Nederland in een interneringskamp geplaatst. Naast de ideeën over schadevergoedingen, in financiële vorm en in de zin van [[Nederlandse annexatie van Duits grondgebied na de Tweede Wereldoorlog|annexatie van Duits grondgebied]], ontstond het plan om Duitsers die in Nederland woonden het land uit te zetten. Minister Kolfschoten stelde in de zomer van [[1945]] een nota op met het voorstel de ''[[Rijksduitsers'']] (dus niet de [[Volksduitsers]]) in omgekeerde volgorde van vestiging het land uit te zetten. Onder deze Rijksduitsers bevond zich ook een grote groep die zich al in de jaren 20 of voorafgaande aan de Eerste Wereldoorlog (als vluchteling) in Nederland had gevestigd en vaak gezinnen hadden gesticht. Duitsers en Duitse Joden werden op basis van hun nationaliteit onteigend. Elke Duitser en Duits-Joodse vluchteling moest na de bevrijding een verzoek indienen om 'ontvijand' te worden door de Nederlandse overheid, om te ontkomen aan deportatie en om het door de Nederlandse overheid onteigende bezit terug te krijgen.