Eed van Straatsburg: verschil tussen versies

De oorsprong van het conflict lag bij keizer [[Lodewijk de Vrome]], vader van de drie vechtersbazen, die te allen prijze de eenheid van zijn rijk wilde bewaren. Dit druiste echter in tegen de [[Franken|Frankische]] traditie, volgens dewelke iedere zoon recht had op een deel van de bezittingen van zijn vader. Met de [[Ordinatio Imperii]] vaardigde [[Lodewijk de Vrome|Lodewijk]] in [[817]] zijn oplossing voor dit probleem uit : het bepaalde dat [[Lotharius]] [[keizer]] en opperkoning zou worden, met zijn twee broers [[Lodewijk de Duitser]] en [[KarelPepijn devan KaleAquitanië]] als onderkoningen.

De situatie werd enigszins ontmijnd doordat Pepijn in [[838]] twee jaar vóór zijn vader kwam te overlijden en het aantal erfgenamen werd teruggebracht tot drie. Na de dood van [[Lodewijk de Vrome]] in [[840]] eiste [[Lotharius]] bondals oudste zoon alsnog de strijduitvoering aanvan metde zijn[[Ordinatio broersImperii]]. De twee anderen weigerden, maarwaarna Lotharius met hen de strijd aanbond; hij werd evenwel verpletterend verslagen in de [[Slag van Fontenay]]. door zijn[[Lodewijk broerde Duitser]] en halfbroer.[[Karel Toende Kale]] zwoeren dezedaarop op [[14 februari]] [[842]] de Eed van Straatsburg, zwoerenwaarin en elkaarze beloofden om elkaar bij te staan,; daarna was voor [[Lotharius]] het kalf helemaal verdronken.