Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
1 bron(nen) gered en 0 gelabeld als onbereikbaar #IABot (v1.4.2)
kGeen bewerkingssamenvatting
Regel 1:
[[Afbeelding:RVAHauptamt.JPG|thumb|300px{{largethumb}}|Hoofdbestuur van de RVA aan de Brusselse Keizerslaan]]
De '''Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening''', afgekort '''RVA''' (voor het Franstalige landsgedeelte: ''Office National de l'Emploi'' (ONEM), voor het Duitstalige landsgedeelte: ''Landesamt für Arbeitsbeschaffung'' (LfA)) is een [[België|Belgische]] federale openbare instelling die voornamelijk waakt over het recht op werkloosheidsverzekering in België. Ze bestaat naast verschillende andere ''Openbare Instellingen van Sociale Zekerheid (OISZ)'', waaronder de [[Rijksdienst voor Pensioenen]] (RVP), de Rijksdienst voor Ziekte- en Invaliditeitsverzekering ([[RIZIV]]). De instelling is tot op zekere hoogte vergelijkbaar met het [[Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen]] (UWV) in Nederland, dat echter een veel breder domein in de sociale zekerheid bestrijkt.
 
Regel 22:
 
=== Tewerkstelling ===
Ook na de regionalisering van arbeidsbemiddeling en beroepsopleiding heeft de federale regering de RVA gebruikt om een tewerkstellingsbeleid te voeren. Een voorbeeld vormen de Plaatselijke Werkgelegenheidsagentschappen (PWA), die onder de bevoegdheid van de RVA vallen en die aan werklozen de mogelijkheid bieden om met kleine, meestal huishoudelijke taken bij te verdienen en werkervaring op te doen. Verder zijn er diverse vormen van verminderde RSZ-bijdragen of loonsubsidie voor werkgevers die bepaalde doelgroepen onder de werklozen in dienst nemen (meestal oudere of langdurigelangdurig werklozen, of laaggeschoolden). De RVA controleert de voorwaarden waaraan de doelgroep moet beantwoorden en kent het recht toe op loonsubsidie (de zogenaamde "geactiveerde werkloosheidsuitkering"), de loonsubsidie wordt aan de werknemers uitbetaald via de uitbetalingsinstellingen.
 
Sinds 2005 controleert de RVA ook systematisch het zoekgedrag van langdurig werklozen via individuele gesprekken, waarbij niet enkel raadgeving verstrekt wordt, maar ook de mogelijkheid bestaat om bindende afspraken te maken en desnoods sancties op te leggen.