Orson Welles was al bekend van zijn werk voor radio en toneel (onder andere van het hoorspel ''[[The War of the Worlds (radiohoorspel)|The War of the Worlds]]'' uit 1938) toen hij in [[1939]] op 24-jarige leeftijd een contract tekende bij [[RKO Pictures]]. [[George Shaefer]], destijds baas van RKO, gaf Welles volledige creatieve vrijheid over zijn film: hij mocht de film schrijven, regisseren en produceren, de acteurs uitzoeken, en kreeg het volledige recht om te mogen bepalen hoe de ''[[final cut]]'' (het eindresultaat) er uit zou zien. Samen met [[scenarioschrijver]] [[Herman J. Mankiewicz]] schreven ze een scenario dat afweek van de destijds in [[Hollywood]] heersende norm dat een verhaal in een film lineair verteld moest worden. In plaats daarvan werd het levensverhaal van Kane in ''[[flashback (kunst)|flashback]]''s verteld, die het verhaal steeds vanuit een ander uitgangspunt belichten. Filmcritica [[Pauline Kael]] schreef in [[1971]] in ''[[The New Yorker]]'' het artikel ''Raising Kane'', dat beargumenteerde dat Mankiewicz de enige schrijver is van het scenario, en Welles geen zin had geschreven.[http://www.paulrossen.com/paulinekael/raisingkane.html] Het artikel werd aangevallen door verscheidene andere critici, waaronder [[Peter Bogdanovich]], een goede vriend van Welles.
Voor de [[cinematografie]] benaderde Welles vermaard cameraman [[Gregg Toland]], die in [[1940]] een Oscar had gewonnen voor zijn werk aan de verfilming van ''[[Woeste Hoogten|Wuthering Heights]]''. Toland en Welles namen de scènes op met lange opnames (''[[long take]]s'') in ''[[deep-focus]]'' en gebruikten een hoog zwart-wit contrast. Hoewel deep-focus al enkele jaren eerder gebruikt was, word de film wordt gezien als een pionierswerk in deze techniek, waarbij het beeld van voorgrond tot achtergrond scherp is. Voor sommige scènes maakte Toland hierbij gebruik van een [[optische printer]], waardoor bepaalde stukken film werden gefilmd over andere stukken film.
