Anatolische herder: verschil tussen versies

De Anatoliër is van oorsprong een berghond, gewend om ’s zomers en ’s winters buiten bij de kudde te verblijven en daar zelfstandig over te waken. Daarnaast worden de robuustere lijnen van de Anatoliër als waakhond gebruikt. De Kangal variatie die zich onderscheid in een atletischer bouw, intelligentie en smallere kop, is niet als erf-/waakhond geschikt, omdat deze dagelijks erg veel lichaamsbeweging nodig heeft en bij gebrek aan uitdaging en zelfstandigheid, snel is verveeld en gefrustreerd gedrag kan vertonen.

De Anatoliër is zelfbewust en terughoudend, is over het algemeen gehoorzaam bij een goede opvoeding maar zal altijd zijn eigen instinct blijven volgen. Om de Anatoliër goed met andere honden en katten om te kunnen laten gaan, moeten ze hieraan al heel jong gewend raken. De socialisatie eist vanaf zeer jeugdige leeftijd veel aandacht zodat deze wat op zichzelf levende hond een goede inprenting krijgt en zijn plaats in de leefomgeving goed invult met voldoende besef van de rangorde en huisregels. Zeer helder en consequent zijn en blijven is een vereiste voor de eigenaren. Zoals andere berghonden reageert ook de Anatoliër in de regel slecht op een opvoeding met harde hand. In tegenstelling tot zijn eigen terrein en erf, waar de Anatoliër zeer waaks gedrag kan vertonen, is hij op neutraal terrein gereserveerd doch neutraal entot vriendelijk naar mensen. Bij een slechte socialisatie zullen reuen echter dominant en agressief gedrag kunnen vertonen naar andere reuen. De hond laat zich zelden verleiden tot een speelkameraadje als hij het nut niet inziet van een spelletje. Repeterend achter ballen en frisbees aanhollen om zijn baas te plezieren, is niet iets wat de Anatoliër zal doen.