Aanslaggevoeligheid: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Herkomst: Vreemde plek voor deze zin |
|||
Regel 2:
==Herkomst==
De eerste generatie synthesizers werden weleens gekscherend "deurbellen" genoemd. Je drukte op een toets, er kwam geluid uit, en dat was het. Voor [[pianist]]en viel er niet op te spelen, omdat het toetsenbord niet reageerde op de wijze van spelen: hard of zacht [[Touché (klavier)|touché]] had geen enkel effect op het volume of de [[klankkleur]] van het gespeelde. Synthesizers kenden maar twee standen: geluid en geen geluid, er was geen tussengebied. Ook veel orgels, zoals bijvoorbeeld de [[Hammondorgel|Hammond]], waren niet aanslaggevoelig. Soms hadden die dan wel een pedaal om het volume te regelen.
In de jaren 80 kwam daar verandering in. De toenemende populariteit van synthesizers en de steeds hogere eisen die de muzikanten er aan stelden resulteerden in verregaande verbeteringen in het basisontwerp van synthesizers. Dit mondde uit in '''aanslaggevoelige''' toetseninstrumenten. [[Sensor]]en onder (of achter) de individuele toetsen op het toetsenbord registreren de toets-aanslag van de bespeler. Deze informatie wordt omgezet in data die vervolgens de klankkleur [[modulatie (muziek)|moduleert]].
| |||