Consul (Rome): verschil tussen versies

 

Volgens de Romeinse traditie werd, toen de [[Etruskisch]]e koningen waren verdreven, een nieuwe grondwet gemaakt waarin werd vastgelegd dat een tweetal jaarlijks gekozen [[magistratus|magistraten]] aan het hoofd van de [[Romeinse senaat|Senaat]] zouden staan. Deze magistraten kregen de titel ''consul'' toegekend. De Latijnse stam ''con'' betekent 'samen'.

In het begin van de republiek waren er nog geen ''consules'' en daarom gaf men het ''[[imperium (Rome)|imperium]]'' van de verdreven ''rex'' (koning) aan de ''[[Praetor Maximus|praetor maximus]]'', een reeds bestaande functie. Deze werd echter in [[367 v.Chr.]] vervangen door twee ''consules'' waarvan één van [[Plebejer|plebejische]] afkomst moest zijn. Ze werden bijgestaan door een ''[[praetor]]'' met ''iurisdictio'' (d.i. de bevoegdheid om recht te spreken), die hun ''collega minor'' werd. Nog later zouden de bevoegdheden van de ''consules'' afbrokkelen ten voordele van nieuwe ambten of afsplitsingen van oude.

 

 

Het consulaatsysteem bleef tijdens het Romeinse Keizerrijk gehandhaafd, maar sinds [[Gaius Julius Caesar Octavianus|Gaius Iulius Caesar Octavianus (Augustus)]] werden consuls benoemd. Tijdens de keizertijd was het consulaat voornamelijk een traditionele erefunctie zonder politieke macht en de consulaire taken waren meestal ceremonieel. Als Romeinse keizers tot consul benoemd werden lieten zij dit vaak op hun munten vermelden (bijvoorbeeld '''Cos. III''' betekent 'voor de derde keer consul')