Algehele anesthesie: verschil tussen versies

Voor 1846 werden operaties zelden uitgevoerd. Dit werd mede veroorzaakt door een gebrek aan goede narcosemiddelen. Het waren met name tandartsen die hiernaar op zoek waren, omdat zij nog meer dan andere artsen dagelijks geconfronteerd werden met patiënten met pijn: vaak als bijproduct van hun eigen werk. Een andere reden was dat veelgebruikte methoden zoals het iemand bewusteloos maken door een klap op het hoofd, een overmaat [[ethanol|alcohol]] of verwurging grote risico’s met zich mee brachten. De pijnstillende werking van [[distikstofmonoxide]] ([[Distikstofmonoxide|lachgas]] (N₂O)) en [[di-ethylether]] (gewone ether) was al in de 18e eeuw bekend, desondanks werden deze stoffen nauwelijks gebruikt.

 

De eerste klassieke demonstratie van de effectiviteit van ether vond in het [[Amerikaan]]se [[Massachusetts]] General Hospital in 1846 plaats. Patiënt Gilbert Scott Abbott zou door chirurg Warren worden geopereerd, en de narcose met behulp van ether werd toegediend door tandarts en geneeskundestudent William Morton uit [[Boston]]. Morton had ervaring opgedaan met zowel lachgas als ether door te experimenteren op zichzelf en dieren. Ether leek hem het betere middel. Het werd toegediend door het te sprenkelen op een kapje van stof dat mond en neus van de patiënt bedekte. Vervolgens deed hij een aanvraag om ''en plein public'' in een ziekenhuis te demonstreren dat ether geschikt was voor algehele anesthesie. De operatie was begonnen. De patiënt vertoonde geen tekenen van pijn, maar was in leven en ademde. Na afloop van de operatie richtte de chirurg zich tot het verbijsterde publiek en deed de beroemde uitspraak: “Gentlemen, this is no humbug.” (“Heren, dit is geen bedrog.”) Binnen een maand werd ether al op meerdere plaatsen in de [[Verenigde Staten]] en [[Engeland]] gebruikt. In 1847 introduceerde de [[Schotland|Schot]] James Simpson een volgend narcosemiddel: [[chloroform]]. Voordeel van dit middel was dat het niet zo brandbaar was als ether en beter rook. In [[Groot-Brittannië]] bleef men nog zeker 100 jaar lang chloroform gebruiken, hoewel er vaak patiënten door kwamen te overlijden vanwege het kleine verschil tussen werkzame en dodelijke dosis.