Trentino-Zuid-Tirol: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 29:
De huidige provincie Zuid-Tirol was destijds voor 95% Duitstalig, maar werd in de volgende twee decennia, het tijdperk van het [[Fascisme]], toenemend [[Italianisering|veritaliaanst]] door massale immigratie. Alle Duitstalige geografische namen werden naar het Italiaans vertaald en als enige verplicht gesteld. Ook de naam ''Tirol'' werd verboden, en tot op heden spreekt men in het Italiaans nog steeds uitsluitend van ''Alto Adige''. In het openbare leven, de media en het onderwijs werd de Duitse taal verboden. Duitsland en Italië kwamen bij een geheim verdrag in 1939 overeen om de Zuid-Tirolers — officieel heetten zij in het Italiaans ''allogeni'' — de keuze te geven om óf naar het [[Duitse Rijk]] te verhuizen, óf te blijven maar zich dan ook te verplichten volledig Italiaan te zijn naar taal en cultuur, onder strafwettelijke sancties bij overtreding. 185.000 Zuid-Tirolers kozen voor de eerste optie, 38.000 voor de tweede en 44.000 wilden niet kiezen. Tot eind 1942 verhuisden 80.000 van de eerste categorie naar Oostenrijk en Duitsland en toen stokte de verdere emigratie door het oorlogsverloop.
Na de [[Tweede Wereldoorlog]] organiseerden de Zuid-Tirolers een petitie met meer dan 160.000
Door de grondwetswijziging van 2001 is deze autonomie verder uitgebreid. De Italiaanse minderheid voelt zich in deze provincie nu in een minderheidspositie gedrongen. Maar omdat zij in de hoofdstad Bozen en in zeven andere (doorgaans stedelijke) gemeenten een meerderheid vormen, is voor de meesten van hen gelijkberechtiging gegarandeerd. De scheiding tussen Duits- en Italiaanstaligen loopt parallel met die tussen stedelingen en plattelandsbewoners, en die tussen industriearbeiders en ambtenaren enerzijds tegenover agrariërs en ondernemers in de diensten- en toeristische sector anderzijds.
|