Hasmoneeën: verschil tussen versies

Toen Simon in 134 v.Chr. stierf, werd hij opgevolgd door zijn zoon [[Johannes Hyrcanus]] (134-104 v.Chr.). Daarmee werd de Hasmonese dynastie gevestigd. Voor het eerst na de [[Babylonische ballingschap]] was er weer sprake van een Joodse staat met een hoge mate van zelfstandigheid, al moest er in deze periode nog wel belasting worden afgedragen aan de Seleudicen. Dat was niet meer het geval onder [[Aristobulus I]], de zoon van Johannes Hyrcanus. Volgens Flavius Josephus was hij de eerste Hasmoneese vorst die niet alleen hogepriester was, maar zichzelf ook "koning" noemde, een titel die ook Aristobulus' opvolgers zouden dragen. Aristobulus heerste maar kort (104-103 v.Chr.) en werd na zijn dood opgevolgd door [[Alexander Janneüs]], de langst regerende Hasmoneese koning (103-76 v.Chr.). Onder zijn regering nam de [[hellenisme|hellenisering]] van het Hasmoneese koninkrijk serieuze vormen aan, wat hem in conflict bracht met meer behoudende joodse groeperingen, zoals de [[farizeeën]]. Na zijn dood sloot zijn weduwe, [[Salome Alexandra]], die Janneüs opvolgde (76-67 v.Chr.), vrede met de farizeeën. Na haar dood in 67 v.Chr. brak een strijd om de Hasmoneese troon uit tussen haar zonen [[Hyrcanus II]] (die tijdens Alexandra's bestuur al hogepriester was) en [[Aristobulus II]]. In 63 v.Chr. maakte de Romeinse generaal [[Pompeius]] een einde aan deze situatie. Hij [[Beleg van Jeruzalem (63 v.Chr.)|nam Jeruzalem in]], maakte van [[Judea]] een vazalstaat van [[Romeinse Rijk|Rome]], zond Aristobulus als gevangene naar Rome en benoemde Hyrcanus als hogepriester, een functie die niet alleen religieus maar ook politiek van karakter was.