Witness for the Prosecution (1957): verschil tussen versies

Voor de regie werd [[Billy Wilder]] aangetrokken, hoewel de regisseur niet gelijk stond te springen om een 'Agatha Christie mysterie' te verfilmen. Wilder was bezig met allerlei projecten, zoals een film over Sherlock Holmes (uiteindelijk in 1970 gemaakt onder de titel [[The Private Life of Sherlock Holmes]]) en moest worden overgehaald door Marlene Dietrich. Dietrich kende Wilder goed en had met hem samengewerkt in [[A Foreign Affair]] (1948), waarin ze naar eigen zeggen een van haar beste rollen speelde. Wilder ging door de knieën, vooral toen hij hoorde dat hij de film in zijn eigen stijl mocht verfilmen.

 

{{Leeswaarschuwing}}

Wilder besloot het scenario voor de film zelf te schrijven. Hij schreef echter liever niet alleen en huurde Harry Kurnitz in als tweede scenarist. Kurnitz was een liefhebber van Engeland en belangrijker een ervaren auteur van misdaadverhalen. Dit had hij voor op [[I.A.L. Diamond]], de vaste mede-auteur van Wilder, die [[Charles Brackett]] was opgevolgd. Later zou Harry Kurnitz klagen dat Wilder hem te veel opjoeg. Hij was op zijn rust gesteld, maar kreeg die niet van Wilder, die hij beschreef als 'twee personen, mr. Hyde en mr. Hyde'. Volgens hem dreef Wilder zijn mede-auteurs tot het uiterste, op het randje van een zenuwinzinking. Na ''Witness for the Proscecution'' zou Kurnitz nooit meer samenwerken met Wilder. Hij noemde Wilder een vriendelijk mens in de omgang, maar een maniak als hij aan het werk was.