Dienstweigering: verschil tussen versies

Erkend gewetensbezwaarden kregen een ''vervangende dienstplicht'' opgelegd. Deze duurde in principe even lang als de reguliere dienstplicht (inclusief herhalingsoproepen). Omdat de meeste militairen niet voor alle herhalingen werden opgeroepen, duurde de vervangende dienst in de praktijk een derde deel langer: 18 maanden en 20 dagen. De vervangende dienstplicht moest worden vervuld ten gunste van het algemeen belang. De meeste dienstweigeraars werkten in de zorg of het welzijnswerk. De tewerkstelling van erkend gewetensbezwaarden was eerst een taak van het Ministerie van Defensie, maar werd na protesten van dienstweigeraars die zich verenigd hadden in de Vereniging Dienstweigeraars, ondergebracht bij het [[Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid|Ministerie van Sociale Zaken]] als de afdeling Tewerkstelling Erkende Gewetensbezwaarden (TEG). Het was ook mogelijk alleen bezwaar te maken tegen gewapend dienstdoen. Dan volgde plaatsing bij ongewapende troepen, zoals de [[Mobiele Colonnes]], waar alleen voor wachtlopen enkele vuurwapens voorhanden waren.