Industrieel reserveleger: verschil tussen versies

In de [[marxisme|marxistische]] theorie worden met de term '''industrieel reserveleger'''<ref>''[[Het Kapitaal]]'', deel I, afdeling VII, hoofdstuk 23, 3.</ref> grote groepen [[structurele werkloosheid|structureel werklozen]] aangeduid, die op ieder moment voor [[arbeid (economie)|arbeid]] kunnen worden ingezet. Het idee is dat het [[kapitalisme]] deze groep in stand houdt, om de werkenden onder druk te kunnen zetten zodat ze geen al te hoge eisen aan hun [[werkgever]]s stellen.

 

Hoewel het idee van een industrieel reserveleger nauw verbonden is met [[Karl Marx]], was het begrip in de jaren 1830 al in omloop in de Britse arbeidersbeweging. Nog voor Marx spreekt [[Friedrich Engels]] in zijn boek ''"De toestand van de arbeidersklasse in Engeland"'' (1845) over een industrieel reserveleger. De eerste vermelding in het werk van Marx staat in een [[manuscript]] uit 1847, dat hij niet publiceerde.

 

 

Naarmate Marx de theorie verder ontwikkelt, wordt echter ook duidelijk dat afhankelijk van de toestand van de economie, een industrieel reserveleger zal groeien of zal krimpen, afwisselend wordt opgenomen of verdreven uit de werkzame beroepsbevolking. Aldus concludeert Marx dat de "relatieve overbevolking daarom de spil is waarop de wet van vraag en aanbod van arbeid werkt." De beschikbaarheid van arbeidskrachten beïnvloedt de lonen, en naarmate de werkloze beroepsbevolking groeit, hoe meer dit tot lagere lonen zal dwingen. Omgekeerd geldt dat wanneer er genoeg banen beschikbaar zijn en de werkloosheid laag is, dit de neiging heeft om de gemiddelde lonen te laten stijgen. In dat geval zijn werknemers in staat om sneller van baan te wisselen voor een beter salaris.

 

{{Appendix}}

 

[[Categorie:Marxisme]]