Hohenstaufen: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 23:
In [[1220]] werd Frederik II ook tot keizer gekroond en gaf Duitsland in beheer aan zijn zoon [[Hendrik VII (Rooms-koning)|Hendrik (VII)]], zodat hij zichzelf kon toespitsen op het bestuur van het Siciliaanse Rijk. Hier voerde hij allerlei hervormingen door en stichtte de eerste staatsuniversiteit. Hij bevocht de Arabieren op Sicilië en maakte hen na hun overgave tot lijfwacht. Frederik II kwam in conflict met het pausdom toen hij geen geld in het laatje legde voor de beloofde kruistocht en door de anticommunale politiek van zijn grootvader Barbarossa te kopiëren de pauselijk suprematie afwees. Hij werd daarop door [[paus Gregorius IX]] in de ban gedaan, maar reisde in [[1228]] toch nog naar het Heilige Land, waar hij met behulp van diplomatie tot een wapenstilstand kwam en zich vervolgens zelf tot [[Koninkrijk Jeruzalem|koning van Jeruzalem]] kroonde.
Teruggekeerd in Italië stuitte hij op pauselijke troepen, die het rijk waren binnengevallen. Frederik II hield zich echter staande en sloot in [[1230]] vrede met de paus. Daarop trok hij naar Duitsland, waar zijn zoon Hendrik VII zich de woede op zijn hals had gehaald door tegen de landsvorsten te ageren. Frederik II zag zich genoodzaakt hem af te zetten en werd in [[1232]] gedwongen de rechten van de landsvorsten in een verdrag te erkennen. In deze ''Statutum in favorem principum'', een verdrag dat leek op hetgeen hij in [[1213]] met de kerkelijke vorsten had gesloten, gaf hij diverse koninklijke rechten op. Zijn op een na oudste zoon [[Koenraad IV]] werd gekroond tot koning van Duitsland. Daarna ging Frederik II terug naar Italië, waar de steden van het [[
De daaropvolgende jaren werden gekenmerkt door een strijd tussen zijn rijk en de kerk, waarbij beide wereldmachten naast militaire middelen steeds vaker oorlog voerden door propaganda in te zetten. Frederik II werd door de paus voor [[antichrist]] uitgemaakt, terwijl Frederik II de paus op zijn beurt verweet zuivere machtspolitiek te voeren. Gregorius' opvolger, [[paus Innocentius IV]], eigenlijk een [[Ghibellijnen|Ghibellijn]], zette diens harde politiek voort en ontnam Frederik II in [[1245]] de keizerstitel, een maatregel die kwaad bloed zette bij een groot deel van de door de katholieke kerk beheerste wereld.
| |||