Geschiedenis van de Joden in Frankrijk: verschil tussen versies

Na de Eerste Wereldoorlog dachten de Joden uiteindelijk hun doel bereikt te hebben: ze waren volledig geïntegreerd in de Franse samenleving en werden op gelijkwaardige voet behandeld als de katholieken en de protestanten.<ref>{{Citeer boek|achternaam = Cabanel |voornaam = Patrick | datum = 2004|titel=Juifs et protestants en France, les affinités électives: XVIe-XXIe siècle |uitgever=Fayard|bezochtdatum = 25/01/2015|bladzijdes = 360|taal = fr}}</ref> Ze hadden zij aan zij meegevochten zoals de andere Fransen en bekleedden hoge posten op de maatschappelijke ladder. Het herwonnen Elzas gaf een nieuw elan aan de Franse Joden. De Elzas en het departement [[Moselle (departement) |Mozelle]] bleven onder het concordaat van 15 juli 1801, terwijl de rest van Frankrijk de wet van 1905 -die voorzag in de strikte scheiding van kerk en staat- volgde.<ref group = N>De wet van 1905 stelde dat de Franse overheid geen enkele godsdienst erkent, subsidieert of bezoldigt. De eigendommen van de geloofsgemeenschappen werden eigendom van de Franse staat die ze gratis ter beschikking stelden aan de respectievelijke gemeenschappen. De vertegenwoordigers van de godsdiensten (priesters, bisschoppen, rabbijnen, …) werden niet meer betaald door een overheid. Er werd een overgangsregeling van vier jaar voorzien.</ref> De rabbijnen werden aldaar dus nog betaald door de overheden.<ref name="B376 ">{{Citeer boek|achternaam = Blumenkranz |voornaam = Bernard | datum = 1972|titel=Histoire des juifs en France (pg 376) |uitgever=Privat|bezochtdatum = 25/01/2015|taal = fr}}</ref>

[[Bestand:Léon Blum reading.jpg|thumb|Voorzitter van de regering [[Léon Blum]]]]

De Joden die geboren zijn in Frankrijk waren dus in de minderheid: vele immigranten waren arbeiders en ondanks dat sommigen zich snel opwerkten, vormden de meesten een [[proletariaat]] en leefden in de Oostelijke wijken van Parijs, zoals de wijk [[Le Marais (Parijs)|Le Marais]] of rond het plein [[Place de la Bastille]]. De meeste van deze immigranten herkenden zich niet in de bestaande joodse geloofsbelevenis, ver verwijderd van de tradities uit Centraal- of Oost-Europa. De van origine Franse Joden bleven vaak afwachtend en weigerachtig voor de toenadering van deze geloofsgenoten.<ref>{{Citeer boek|achternaam = Philippe |voornaam = Béatrice | datum = 1979|titel=être juif dans la société française (pg 209) |uitgever=Montalba|bezochtdatum = 20/01/2015|isbn=2-8587-0017-6|taal = fr}}</ref>

De Franse Joden namen nochtans een zeer vooraanstaande rol op zich tijdens deze periode in zowel de kunst, de industrie als in de politiek. Naast de eerder genoemde geïmmigreerde kunstenaars kende men niet alleen [[Marcel Proust]], de invloedrijke Franse schrijver en intellectueel, wiens moeder Joods was, maar evenzeer [[Max Jacob (schrijver)|Max Jacob]], [[Henri Bergson]], [[Julien Benda]], [[Tristan Bernard]], [[André Maurois]], [[Simone Weil]] of [[Irène Némirovsky]]. [[André Citroën]] was een Frans industrieel en grondlegger van het gelijknamige automerk. Frankrijk was een van de eerste landen <ref group = N> Italië had al eens een Jood die eerste minister was: Luigi Luzzatti van 1910 tot 1911. De eerste minister van Groot-Brittannië Benjamin Disraeli was aanvankelijk wel jood, maar liet zich bekeren tot christen in 1817.</ref> waar een Jood in 1936 premier werd van de regering, met name [[Léon Blum]]. Hij was dan ook het uitgesproken mikpunt van antisemitische aanvallen die gepaard ging met de opmars van de Joden in de maatschappij.<ref>{{Citeer boek|achternaam = Blumenkranz |voornaam = Bernard | datum = 1972|titel=Histoire des juifs en France (pg 380-383) |uitgever=Privat|bezochtdatum = 25/01/2015|taal = fr}}</ref>