Zuurbes: verschil tussen versies

De struik wordt 1 tot 4 m hoog. Op de [[stengel]] zitten meestal in drieën vertakte, 3 tot 8 mm lange blad[[doorn (plant)|doorns]]. De enkelvoudige [[blad]]eren zijn 2 tot 6 cm lang en 1 tot 2 cm breed met een [[bladvorm|gezaagd-getande]] rand en vanonderen licht[[Groen (kleur)|groen]].

Traditioneel werden in Europa de zeer aan [[vitamine C]] rijke bessen voor het maken van [[Jam (broodbeleg)|jam]] gebruikt. In oosterse landen, zoals Iran worden de vruchten bij het koken gebruikt voor het zoet-zuur kruiden van [[rijst]], vis en vlees.

De zuurbes is de tussen[[waardplant]] voor [[zwarte roest]] (''Puccinia graminis''). Doordat op de zuurbes de generatieve fase zich afspeelt, vindt hier ook de genetische uitwisseling plaats. Daardoor kunnen er gemakkelijk nieuwe [[fysio]]'s gevormd worden. Deze schimmel tast ook [[gewone tarwe]] en [[rogge]] aan. Op deze planten vindt alleen de vegetatieve fase plaats, waardoor op deze planten alleen door [[mutatie]]s nieuwe fysio's gevormd kunnen worden, wat minder snel gaat dan bij genetische uitwisseling. In Frankrijk gaf de bestrijding van de zuurbes vanaf 1660 een heftige strijd tussen boeren en jambereiders, die de boeren van [[bijgeloof]] betichtten. Pas in 1865 werd wetenschappelijk vastgesteld dat de zuurbes de tussenwaardplant was. In vele delen van Europa was het verboden om de zuurbes aan te planten.