Misak-ı Millî: verschil tussen versies

'''Misak-ı Millî''' (Nederlands: ''Nationaal Pact'' of ''Nationale Eed'') was een pakket van zes belangrijke besluiten genomen door het laatste Ottomaanse parlement op 28 januari 1920. Na de [[Eerste Wereldoorlog]] verloor het ooit zo reusachtige [[Ottomaanse Rijk]] al haar grondgebieden in de [[Balkan (schiereiland)|Balkan]], [[Noord-Afrika]] en het [[Midden-Oosten]] waarbij alleen een rompstaatje overbleef dat circa 50% omvatte van [[Anatolië]]. Het Ottomaanse parlement probeerde haar voormalige grondgebieden op legitieme wijze terug te krijgen door referenda in bezette gebieden te organiseren. Dit besluit werd openlijk gepubliceerd op 12 februari 1920. Deze besluiten leidden ertoe dat de [[Britten]], [[Fransen]] en [[Italianen]] overgingen tot de [[Bezetting van Constantinopel|Bezetten van Istanbul]] op 16 maart 1920 waarbij het parlement ontslagen werd en een westers gezind parlement werd geïnstalleerd.

Als gevolg van deze gebeurtenissen en de vernederende [[Verdrag van Sèvres]] richtten de Turkse nationalisten onder leiding van [[Veldmaarschalk]] [[Mustafa Kemal Ataturk]] een nieuw parlement op, de [[Grote Nationale Assemblee van Turkije]], in [[Ankara]]. Veel voormalige parlementsleden uit het voormalige parlement van [[IstanbulIstanboel]] sloten zich aan bij dit parlement. Onder leiding van [[Ataturk]] werden de hoofdlijnen van de Misak-i Milli uitgevoerd door verschillende veldslagen tegen de bezetters. De Misak-i Milli werd grotendeels verzegeld met het [[Verdrag van Kars]] in 1921 waarbij de landgrenzen in het noordoosten werd vastgesteld, het [[Verdrag van Lausanne]] in 1923 waarbij de overige landgrenzen van [[Turkije]] werden vastgesteld en internationaal erkend werd en het [[Verdrag van Montreux]] in 1936 waarbij Turkije de volledige controle over de [[Bosporus]] verkreeg en deze in oorlogstijd mag sluiten.