Te beginnen bij de pink (de kortste en dus 'kleinste' vinger tenslotte) en vanaf de hand telden ze de eerste koon als 1, die ernaast werd dus de 2 en heel begrijpelijk was het topje van de vinger 3. Dit resulteert erin dat je op je vier vingers dus tot 12 kunt tellen. <br />
De duim speelde waarschijnlijk een rol bij de tientallen en andere waarden die hoger gingen dan 12. Of ze zo eveneens positieve en negatieve getallen aan elkaar duidelijk wisten te maken is nergens vastgelegd. Het tellen met de ene dan wel de andere en/of het tonen van de handpalm of rug van de tellende hand, biedt vanzelfsprekend de mogelijkheid om gecompliceerde waarden en getallen, ook over grotere afstanden - namelijk met gebaren - , te communiceren. Het is een gegeven dat de Babyloniërs meer bewerkingen kenden dan alleen optellen en aftrekken. Zelfs machtsverheffen en ook worteltrekken was ze bekend. <br />
Het''Dat bleekeen en ander goed bleek te werken en dit, verklaart waarom er bij de uren van de dag - Babyloniërs interesseerden zich heel erg voor het rekenen en vastleggen van tijd - nog steeds per twaalf wordt gerekend. Er was tot op heden geen reden om deze manier van rekenen te veranderen. <br />''
Of de term een 'Babylonische spraakverwarring' iets met deze manier van getallen overbrengen te maken heeft is niet bekend. Heel veel verwarring zou immers juist met de mogelijkheden van deze methode voorkomen kunnen worden. Men diende alleen even van te voren afgesproken te hebben wat de bedoeling was.
